Ο Μελαγχολικός Βοηθός

Είχα έναν βοηθό, αλλά ήταν μελαγχολικός,

τόσο μελαγχολικός που δεν μπορούσε να εκτελέσει τα καθήκοντά του.

Έπρεπε ν'ανοίγει τις επιστολές που λάμβανα, που ήταν λίγες,

και ν'απαντά σε όσες έπρεπε ν'απαντηθούν,

αφήνοντας χώρο στο κάτω μέρος για την υπογραφή μου.

Και κάτω από την υπογραφή μου, τα δικά του αρχικά,

μια τυπικότητα για την οποία, στην αρχή, καμάρωνε πολύ.

Όταν χτυπούσε το τηλέφωνο, έπρεπε να πει ότι

ο εργοδότης του ήταν εκείνη τη στιγμή απασχολημένος,

και να προσφερθεί να μεταφέρει το μήνυμα.

Έπειτα από μερικούς μήνες, παρουσιάστηκε μπροστά μου.

Αφεντικό, είπε (έτσι με αποκαλούσε),

είμαι πια άχρηστος για σένα' πρέπει να με απολύσεις.

Και είδα ότι είχε μαζέψει τα πράγματά του

κι ήταν έτοιμος να φύγει, παρόλο που ήταν νύχτα

και χιόνιζε. Τον λυπήθηκε η καρδιά μου.

Καλά, είπα, αν δεν μπορείς να εκτελέσεις αυτά τα λίγα καθήκοντα,

τι μπορείς να κάνεις; Κι εκείνος έδειξε τα μάτια του,

που ήταν γεμάτα δάκρυα. Μπορώ να κλάψω, είπε.

Τότε πρέπει να κλάψεις για μένα, του είπα,

όπως ο Χριστός έκλαψε για την ανθρωπότητα.

Όμως ήταν διστακτικός.

Η ζωή σου είναι αξιοζήλευτη, είπε΄

τι πρέπει να σκέφτομαι όταν κλαίω;

Και του μίλησα για την κενότητα των ημερών μου,

και για τον χρόνο, που όλο και λιγόστευε,

για το πόσο ασήμαντα ήταν τα όσα είχα καταφέρει,

και καθώς του μιλούσα είχα την παράξενη αίσθηση

πως ένιωθα για άλλη μια φορά κάτι

για ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα-

Στεκόταν εντελώς ακίνητος.

Είχα ανάψει μια μικρή φωτιά στο τζάκι΄

Θυμάμαι που άκουγα τους χαρούμενους ψίθυρους από τα κούτσουρα που έσβηναν-

Αφεντικό, είπε, έδωσες

νόημα στο βάσανό μου.

Ήταν μια περίεργη στιγμή.

Η όλη συνομιλία έμοιαζε απόλυτα ανειλικρινής αλλά

και βαθιά αληθινή, λες και λέξεις όπως κενότητα και ασημαντότητα

ξυπνούσαν μέσα μου ένα αίσθημα που θυμόμουν

και που τώρα συνδεόταν μ'αυτή την περίσταση κι αυτόν τον άνθρωπο.

Το πρόσωπό του ακτινοβολούσε. Τα δάκρυά του έλαμπαν

κόκκινα και χρυσά στο φως της φωτιάς.

Ύστερα χάθηκε.

Έξω χιόνιζε,

το τοπίο μεταμορφωνόταν σε μια σειρά

από αδιάφορες γενικεύσεις

που σημαδεύονταν εδώ κι εκεί από αινιγματικά

σχήματα στα σημεία όπου το χιόνι είχε παρασυρθεί.

Ο δρόμος ήταν λευκός, τα διάφορα δέντρα ήταν λευκά-

Αλλαγές στην επιφάνεια, αυτό όμως δεν είναι στ'αλήθεια

το μόνο που βλέπουμε;

Louise Glück (Ο μελαγχολικός βοηθός)