Σελίδες

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2023

Τα Χέρια



Μία άδηλη, μεγάλη καλοσύνη
αγρυπνά τώρα τρυφερά για τη ζωή μου.
Τη λευκή άνθιση δυο χεριών
νιώθω μέσα στο σκοτάδι μου να αιωρείται.

Η ψυχή μου αντηχεί από το γέλιο
κι όμως μόλις που τολμάει να σαλεύσει,
γιατί φοβάται, ένα ξύπνημα
θα μπορούσε να απάγει το όνειρό της.

Και αφήνει τα λεπτά χέρια
να υποκλίνονται δίχως λέξη,
μα θαυματουργή δωρεά
αγρυπνά και καρτερεί μες στη σιωπή.

Γιατί στη σιωπή χαράζουν ρίμες,
που σιγανά συγκροτούνται σε στροφές,
και από μισόκλειστους βλαστούς
ανασύρεται λαμπερή η εμπιστοσύνη.

Αυτή, την μακάρια εμπειρία,
σε ένα τραγούδι, βαθιά ευλογημένος,
να προσφέρω στα λεπτά, απαλά χέρια,
που μου την εδώσαν.

Stefan Zweig (Τα χέρια)

Παρασκευή 12 Μαΐου 2023

Πειρασμός

 

Βλέπω τη ζωή που έζησα
κάτω από το σημάδι μιας αλήθειας άγνωστης
έτσι, που όλη χάνεται
κι όλη πάνω μου θα ξαναπέσει…
Ήρθα από μακριά
από το άγνωστο, σχεδόν στην καρδιά
στον χρόνο, σχεδόν αισθάνομαι ήδη
τον τρόμο εκείνου που πεθαίνει…


Κι είναι ανέγγιχτη ακόμα η ζωή μου.
Ακόμα την ονειρεύομαι, την χάνω.
Από άγνωστο σε άγνωστο είναι ατέλειωτη
η φυγή στον χρόνο της νεότητας
σ’ έναν άκτιστο χρόνο που σκορπίζει
στις μέρες που έζησα στο όνειρο.
Στο όνειρο που ο αγνός το νομίζει
για παιχνίδι με το κακό και την συγχώρεση.

Ήρθα αγνός στη ζωή.
Όσο περισσότερο αμάρτησα, τόσο πιο άδολος
κι άφοβος έπαιξα την παρτίδα.
Χαμένη ή κερδισμένη, άλλο τόσο επιμένω.

Pier Paolo Pasolini (Πειρασμός)

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023

Η Φωνή του Αρχαίου Βάρδου

 

Γενιά των απολαύσεων και της ελευθερίας,
ξύπνα, σήκω, ξημερώνει
μια νέα μέρα φωτεινή σαν την Αλήθεια.
    Τρομάζει, φεύγει η αμφιβολία,
σκορπίζουν σαν τα σύννεφα οι λόγοι κι οι αιτίες,
φωτίζονται τα ψέματα της τέχνης, καταυγάζουν
τόσες και τόσες σκοτεινές διαφωνίες.
Ένας απέραντος λαβύρινθος είναι λοιπόν η τρέλα.
Ρίζες μπερδεύονται, κλείνουν τους δρόμους.
Πόσοι δε γλίστρησαν, δεν έπεσαν εκεί
παλεύοντας ολονυχτίς να ισορροπήσουν,
πάνω στα κόκκαλα όσων πέθαναν εκεί,
μη ξέροντας που να πατήσουν,
απαιτώντας να οδηγήσουν
αυτοί που ήθελαν οδηγητή!

William Blake (Η φωνή του αρχαίου βάρδου)

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023

Μόνο τα Όνειρά μου Συνεχίζουν

 

Αρρώστησα.

Μόνο τα όνειρά μου

συνεχίζουν το ταξίδι

σ' αυτήν την ερημιά.


松尾芭蕉 (Ματσούο Μπασό, Χαϊκού)

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2023

Δεν Πέθανα

 


Δεν πέθανα.
Πάντα είναι απόγευμα,
όταν τελειώνουν τα ταξίδια.

*

Μια μπανανιά μέσα στη μπόρα.
Οι σταγόνες της βροχής
ηχούν σκοτάδι.

*

Μετά από τόσα λουλούδια,
κάτι γλυτσίνες έμειναν
για τα ποιήματα μου.

*

Μεσ'στο σκοτάδι,
ένα ολόκληρο κοπάδι γηρατειά
κρύβονται στην αγκαλιά μου.

松尾芭蕉 (Ματσούο Μπασό, Χαϊκού)

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023

Φθινόπωρο στα Χείλια μου οι Λέξεις

 


Ξεπάγιασαν φθινόπωρο
στα χείλια μου
οι λέξεις.

*

Το απόγευμα
τραβάει ολομόναχο
το δρόμο.

*

Κάποτε κάποτε, τα σύννεφα
θέτουν εκτός υπηρεσίας
τους ρεμβαστές του φεγγαριού.

*

Πες «μ'έχουν κουράσει τα παιδιά»
κι αν ξαναδείς λουλούδια!

松尾芭蕉 (Ματσούο Μπασό, Χαϊκού)

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2022

Συντομευμένο Εκ Των Προτέρων Ταξίδι

 

Βρήκα τις σκάλες κάπως πιο δύσκολες από ό,τι περίμενα
κι έτσι κάθισα, τρόπον τινά, στη μέση του ταξιδιού. Μια
και υπήρχε ένα μεγάλο παράθυρο απέναντι ακριβώς από
την κουπαστή, μπορούσα να διασκεδάζω με τα μικρά δράματα
και τις κωμωδίες εκεί έξω στον δρόμο, παρόλο που
δεν περνούσε κανένας γνωστός μου και, σίγουρα, κανένας
που να μπορεί να με βοηθήσει. Ούτε κι οι ίδιες οι σκάλες
ήταν σε χρήση, απ'όσο μπορούσα να κρίνω. Πρέπει να
σηκωθείς αγόρι μου, είπα στον εαυτό μου. Μια και αυτό
ξαφνικά έμοιαζε αδύνατον, έκανα εκείνο που μπορούσα:
ετοιμάστηκα να κοιμηθώ, με το κεφάλι και τα μπράτσα μου
στο σκαλί από πάνω, το σώμα μου κουλουριασμένο κάτω.
Λίγο αργότερα, ένα κοριτσάκι εμφανίστηκε στην κορυφή
της σκάλας, κρατώντας το χέρι μιας ηλικιωμένης γυναίκας.
Γιαγιά, φώναξε το κοριτσάκι, είναι ένας πεθαμένος στη
σκάλα! Πρέπει να τον αφήσουμε να κοιμηθεί, είπε η γιαγιά.
Πρέπει να τον προσπεράσουμε αθόρυβα. Βρίσκεται στο
σημείο εκείνο της ζωής που ούτε η επιστροφή στην αρχή ούτε
η πορεία προς το τέλος μοιάζει υποφερτή΄ επομένως, αποφάσισε
να σταματήσει, εδώ, στη μέση των πραγμάτων, αν
και αυτό τον κάνει εμπόδιο για τους άλλους, όπως για εμάς.
Αλλά ας μην απελπιζόμαστε΄ και στη δική μου ζωή, συνέχισε,
υπήρξε μια τέτοια στιγμή, αν και αυτό συνέβη πολύ παλιά.
Και κάπου εδώ, άφησε την εγγονή της να περάσει μπροστά
ώστε να με προσπεράσουν χωρίς να με ενοχλήσουν.
Θα ήθελα να είχα ακούσει ολόκληρη την ιστορία της, αφού,
καθώς περνούσε από μπροστά μου, φάνηκε γυναίκα σθεναρή,
έτοιμη ν'αδράξει τις απολαύσεις της ζωής, και την
ίδια στιγμή ειλικρινής, χωρίς αυταπάτες. Όμως γρήγορα
οι φωνές τους έγιναν ψίθυροι, ή έσβησαν μακριά. Θα τον
ξαναδούμε όταν επιστρέψουμε, μουρμούρισε το παιδί. Ως
τότε θα έχει φύγει, είπε η γιαγιά της, θα έχει πλέον ανέβει
ή κατέβει, αναλόγως. Τότε θα τον αποχαιρετήσω τώρα, είπε
το μικρό κορίτσι. Και γονάτισε στο χαμηλότερο σκαλί,
ψάλλοντας μια προσευχή που κατάλαβα πως ήταν η εβραϊκή
προσευχή για τους νεκρούς. Κύριε, ψιθύρισε, η γιαγιά μου
λέει πως δεν είστε πεθαμένος, αλλά σκέφτηκα πως ίσως
αυτό απαλύνει τον τρόμο σας, και δεν θα βρίσκομαι εδώ να
σας το τραγουδήσω την κατάλληλη στιγμή.

Όταν το ακούσετε ξανά, είπε, ίσως οι λέξεις να μη σας φοβίσουν
τόσο πολύ, αν θυμηθείτε ότι τις ακούσατε για πρώτη
φορά, από τη φωνή ενός μικρού κοριτσιού.

Louise Glück (Συντομευμένο εκ των προτέρων ταξίδι)

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2022

Ο Μελαγχολικός Βοηθός


Είχα έναν βοηθό, αλλά ήταν μελαγχολικός,
τόσο μελαγχολικός που δεν μπορούσε να εκτελέσει τα καθήκοντά του.
Έπρεπε ν'ανοίγει τις επιστολές που λάμβανα, που ήταν λίγες,
και ν'απαντά σε όσες έπρεπε ν'απαντηθούν,
αφήνοντας χώρο στο κάτω μέρος για την υπογραφή μου.
Και κάτω από την υπογραφή μου, τα δικά του αρχικά,
μια τυπικότητα για την οποία, στην αρχή, καμάρωνε πολύ.
Όταν χτυπούσε το τηλέφωνο, έπρεπε να πει ότι
ο εργοδότης του ήταν εκείνη τη στιγμή απασχολημένος,
και να προσφερθεί να μεταφέρει το μήνυμα.

Έπειτα από μερικούς μήνες, παρουσιάστηκε μπροστά μου.
Αφεντικό, είπε (έτσι με αποκαλούσε),
είμαι πια άχρηστος για σένα' πρέπει να με απολύσεις.
Και είδα ότι είχε μαζέψει τα πράγματά του
κι ήταν έτοιμος να φύγει, παρόλο που ήταν νύχτα
και χιόνιζε. Τον λυπήθηκε η καρδιά μου.
Καλά, είπα, αν δεν μπορείς να εκτελέσεις αυτά τα λίγα καθήκοντα,
τι μπορείς να κάνεις; Κι εκείνος έδειξε τα μάτια του,
που ήταν γεμάτα δάκρυα. Μπορώ να κλάψω, είπε.
Τότε πρέπει να κλάψεις για μένα, του είπα,
όπως ο Χριστός έκλαψε για την ανθρωπότητα.

Όμως ήταν διστακτικός.
Η ζωή σου είναι αξιοζήλευτη, είπε΄
τι πρέπει να σκέφτομαι όταν κλαίω;
Και του μίλησα για την κενότητα των ημερών μου,
και για τον χρόνο, που όλο και λιγόστευε,
για το πόσο ασήμαντα ήταν τα όσα είχα καταφέρει,
και καθώς του μιλούσα είχα την παράξενη αίσθηση
πως ένιωθα για άλλη μια φορά κάτι
για ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα-

Στεκόταν εντελώς ακίνητος.
Είχα ανάψει μια μικρή φωτιά στο τζάκι΄
Θυμάμαι που άκουγα τους χαρούμενους ψίθυρους από τα κούτσουρα που έσβηναν-

Αφεντικό, είπε, έδωσες
νόημα στο βάσανό μου.

Ήταν μια περίεργη στιγμή.
Η όλη συνομιλία έμοιαζε απόλυτα ανειλικρινής αλλά
και βαθιά αληθινή, λες και λέξεις όπως κενότητα και ασημαντότητα
ξυπνούσαν μέσα μου ένα αίσθημα που θυμόμουν
και που τώρα συνδεόταν μ'αυτή την περίσταση κι αυτόν τον άνθρωπο.

Το πρόσωπό του ακτινοβολούσε. Τα δάκρυά του έλαμπαν
κόκκινα και χρυσά στο φως της φωτιάς.
Ύστερα χάθηκε.

Έξω χιόνιζε,
το τοπίο μεταμορφωνόταν σε μια σειρά
από αδιάφορες γενικεύσεις
που σημαδεύονταν εδώ κι εκεί από αινιγματικά
σχήματα στα σημεία όπου το χιόνι είχε παρασυρθεί.
Ο δρόμος ήταν λευκός, τα διάφορα δέντρα ήταν λευκά-
Αλλαγές στην επιφάνεια, αυτό όμως δεν είναι στ'αλήθεια
το μόνο που βλέπουμε;

Louise Glück (Ο μελαγχολικός βοηθός)

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2022

Ξαναγέννημα

 

Οι πύλες είναι ανοικτές και το συρματόπλεγμα πεσμένο'
Οι Γερμανοί έφυγαν αλλά εμείς κάθε άλλο παρά ελεύθεροι
Σαν τα πουλιά στο κλουβί που βρίσκουν την πόρτα ανοικτή,
Και ξεφεύγουν στο δωμάτιο ώσπου, κατά τύχη
Πλησιάζοντας στο παράθυρο βλέπουν τους δικούς τους
Ελεύθερους στον ανοικτό αέρα,
Και τότε η ελευθερία τους μηδενικό.
Έτσι και εμείς ατενίζουμε με λαχτάρα πέρα από τον Έλβα'
Μισοπεθαμένοι σαν φυλακισμένοι, μισοζώντανοι σαν άνθρωποι'
Περιμένουμε, περιμένουμε,
Έως ότου να'ρθει η ζωή.

Archibald Cochrane (Ξαναγέννημα)

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2022

Ουτοπία


 Όταν το τρένο σταματήσει, είπε η γυναίκα, θα πρέπει να
επιβιβαστείς. Μα πως θα ξέρω, ρώτησε το κοριτσάκι, ότι
είναι το σωστό τρένο; Θα είναι το σωστό τρένο, είπε η
γυναίκα, επειδή είναι η σωστή ώρα. Ένα τρένο πλησίασε
τον σταθμό΄ σύννεφα γκριζωπού καπνού έβγαιναν από την
καπνοδόχο. Πόσο πολύ φοβάμαι, σκέφτεται το κοριτσάκι,
σφίγγοντας στη χούφτα του τις κίτρινες τουλίπες που θα
δώσει στη γιαγιά της. Τα μαλλιά της είναι σφιχτοπλεγμένα
σε κοτσίδες για να κρατήσουν στο ταξίδι. Έπειτα, χωρίς
ν'αρθρώσει λέξη, ανεβαίνει στο τρένο που βγάζει έναν
παράξενο ήχο, όχι σε γλώσσα όπως αυτή που μιλάει, κάτι που
περισσότερο μοιάζει με βογκητό ή κλάμα.

Louise Glück (Ουτοπία)

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2022

Η Φύση φορούσε Οπάλινη Ποδιά

Έμοιαζε σαν να έτρεχαν οι δρόμοι
Κι έπειτα - οι δρόμοι να έμειναν ακίνητοι -
Έκλειψη - το μόνο που είδαμε απ'το Παράθυρο
Και Δέος - το μόνο που νιώσαμε.

Σε λίγο - ο πιο τολμηρός γλίστρησε από την Κρυψώνα του
Να δει αν ο Χρόνος ήταν εκεί -
Η Φύση φορούσε Οπάλινη Ποδιά -
Και ανάδευε έναν Αέρα δροσερό.

Emily Dickinson (1397/1454)

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2022

Πέθανα για την Ομορφιά


 Πέθανα για την Ομορφιά - αλλά δεν είχα
Ακόμη στο Μνήμα βολευτεί
Όταν στο πλαϊνό έφεραν Δώμα
Κάποιον που για την Αλήθεια είχε πεθάνει -

Με ρώτησε σιγανά "Γιατί είσαι εδώ;"
"Για την Ομορφιά", απάντησα -
"Κι εγώ - για την Αλήθεια - Ένα είναι και τα Δυο -
Είμαστε Αδέλφια", είπε -

Κι έτσι, σαν Συγγενείς, συναντηθήκαμε μια Νύχτα -
Μιλήσαμε μέσα από τα Δώματά μας -
Ώσπου τα Βρύα έφτασαν στα χείλη μας -
Και σκέπασαν - τα ονόματά μας -

Emily Dickinson (449/448)

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022

Αυτό είναι το γράμμα μου στην Οικουμένη


 Αυτό είναι το γράμμα μου στην Οικουμένη
Που ποτέ δεν έγραψε σε Μένα -
Τ'απλά Νέα που η Φύση μου είπε -
Με τρυφερή Μεγαλοπρέπεια

Το Μήνυμα της το προσφέρει
Σε Χέρια που δεν μπορώ να δω -
Χάριν Εκείνης - Γλυκοί - συμπατριώτες -
Τρυφερή ας είναι η κρίση σας - για Μένα

Emily Dickinson (441/519)

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2022

Αυτές είναι οι μέρες που επιστρέφουν τα πουλιά


Αυτές είναι οι μέρες που επιστρέφουν τα Πουλιά -
Πολύ λίγα - ένα Πουλί ή δυο -
Να ρίξουν πίσω μια ματιά.

Αυτές είναι οι μέρες που οι ουρανοί αρχίζουν πάλι
Τις παλιές - παλιές σοφιστείες του Ιονίου -
Ένα λάθος γαλάζιο και χρυσό.

Ω απάτη που τη μέλισσα δεν ξεγελάς -
Η αληθοφάνεια σου σχεδόν
Με πείθει.

Ώσπου να το βεβαιώσει των σπόρων μια ριπή -
Και στον αλλαγμένο αέρα απαλά
Ένα φύλλο ταπεινό πετάξει.

Ω του καλοκαιριού Μυστήριο,
Ω Έσχατη Μετάληψη στην Αχλή -
Δέξου κοντά σου ένα παιδί.

Τα ιερά σου σύμβολα να καταλάβει -
Τον ευλογημένο άρτο σου να λάβει
Και το δικό σου αθάνατο κρασί!

Emily Dickinson (130/122) 

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2022

Κοινωνικό Άσμα


Τα μάγουλά τους ήταν δροσερά και τρυφερά

Κι ίσως να τους τα είχαν φιλήσει για πρώτη φορά.

Αν τους έβλεπες τις πλάτες, όταν τις γύριζαν

Για να επιστρέψουν στο νεανική αγέλη, έδειχναν μεγαλύτεροι,

Με τα παλτά ριγμένα πάνω σε καλοκαιρινά παντελόνια.

Η φτώχεια τους έκανε να ξεχνάνε πως είναι βαρυχειμωνιά.

Οι γάμπες στραβές κι οι γιακάδες ξηλωμένοι, ίδιοι

Με τους μεγαλύτερους αδελφούς τους, κι ήδη απαξιωμένους πολίτες. 

Αυτοί ωστόσο θα παραμείνουν για κανά δυο χρονάκια

Εκτός συναγωνισμού. Τίποτα δεν μπορεί να σε προσβάλλει,

Σε όποιον δεν μπορείς να τον αποτιμήσεις. Όσο και να το κάνουν

Με τόση, απίστευτη φυσικότητα, άλλο τόσο προσφέρονται στη ζωή.

Και η ζωή με τη σειρά της τους αποζητάει. Φαίνονται και είναι έτοιμοι!

Ανταποδίδουν τα φιλιά, γεύονται το καινούριο.

Φεύγουν μετά, ατσαλάκωτοι όπως ήρθαν.

Επειδή όμως εμπιστεύονται απόλυτα αυτή τη ζωή

Που τους αγαπάει όλους,

Δίνουν όρκους γεμάτους ειλικρίνεια, υπόσχονται

Ένα προσεχές μέλλον γεμάτο αγκαλιές αν όχι και φιλιά.

Ποιος θα κάνει την επανάσταση-αν είναι να γίνει-

Εκτός από αυτά τα παιδιά; Πέστε το: είναι

Έτοιμα,

Όλα με τον ίδιο τρόπο, έτσι όπως σε αγκαλιάζουν,

Έτσι όπως σε φιλούν, με την ίδια μυρωδιά στα μάγουλα.

Το πιστεύω τους όμως δεν θα θριαμβεύσει στον κόσμο.

Ο κόσμος το έχει ήδη καταδικάσει στην αφάνεια. 


Pier Paolo Pasolini (Κοινωνικό Άσμα) 

Σάββατο 14 Μαΐου 2022

Wild Nights


Ξέφρενες Νύχτες - Ξέφρενες Νύχτες!
Αν ήμασταν μαζί
Οι Ξέφρενες Νύχτες θα'ταν για μας
Απόλαυση!

Μάταιοι - οι Άνεμοι -
Όταν στο λιμάνι είναι η Καρδιά -
Περιττή η Πυξίδα -
Περιττός ο Χάρτης!

Κωπηλατώντας στην Εδέμ -
Αχ, η Θάλασσα!
Να μπορούσα ν'αράξω - Απόψε -
Σε Σένα!

Emily Dickinson (249/269)

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022

Τραγούδι του Ανοιχτού Δρόμου


Από τούτη τη στιγμή ανακηρύσσω τον εαυτό μου ελεύθερο από όρια και πλασματικές γραμμές,
Πηγαίνω όπου ορίζω, αφέντης του εαυτού μου απόλυτος και ολοκληρωτικός,
Ακούω τους άλλους, εξετάζω σε βάθος όσα λένε,
Κοντοστέκομαι, ερευνώ, αποδέχομαι, στοχάζομαι,
Μειλίχια, αλλά με θέληση ακλόνητη απεκδύομαι κάθε χαλινάρι που θα μπορούσε να με χαλιναγωγήσει.

Εισπνέω μεγάλες ανάσες χώρου,
Η ανατολή και η δύση είναι δικές μου, και ο βορράς και ο νότος είναι δικοί μου.

Είμαι μεγαλύτερος, καλύτερος απ'ό,τι νόμιζα,
Δεν ήξερα ότι έκρυβα μέσα μου τόση καλοσύνη.

Όλα μου φαίνονται όμορφα,
Και μπορώ αδιάκοπα να λέω σε άντρες και σε γυναίκες: μου έχετε κάνει τόσο καλό κι εγώ θα σας το ανταποδώσω,
Θα γυρεύω συντρόφους για μένα και για σας καθώς θα προχωρώ,
Θα σκορπίζω τον εαυτό μου ανάμεσα σε άντρες και σε γυναίκες καθώς θα προχωρώ,
Θα εξακοντίσω ανάμεσά τους μια χαρά καινούργια και μια τραχύτητα,
Όποιος με αρνηθεί δεν θα με στεναχωρήσει,
Όποιος με δεχτεί, άντρας ή γυναίκα, θα είναι ευλογημένος και θα με ευλογήσει.

Walt Whitman (Τραγούδι του ανοιχτού δρόμου, 5)

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2022

Παλαμάς

 

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς

σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!


Σ᾿αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα! Ἕνα βουνὸ
μὲ δάφνες ἂν ὑψώσουμε ὡς τὸ Πήλιο κι ὣς τὴν Ὄσσα,
κι ἂν τὸ πυργώσουμε ὡς τὸν ἕβδομο οὐρανό,
ποιὸν κλεῖ, τί κι ἂν τὸ πεῖ ἡ δικιά μου γλώσσα;


Μὰ ἐσὺ Λαέ, ποὺ τὴ φτωχή σου τὴ μιλιά,
Ἥρωας τὴν πῆρε καὶ τὴν ὕψωσε ὡς τ᾿ἀστέρια,
μεράσου τώρα τὴ θεϊκὴ φεγγοβολιὰ
τῆς τέλειας δόξας του, ἀνασήκωσ᾿τον στὰ χέρια


γιγάντιο φλάμπουρο κι ἀπάνω ἀπὸ μᾶς
ποὺ τὸν ὑμνοῦμε μὲ καρδιὰ ἀναμμένη,
πὲς μ᾿ἕνα μόνο ἀνασασμόν: «Ὁ Παλαμᾶς!»,
ν᾿ἀντιβογκήσει τ᾿ὄνομά του ἡ οἰκουμένη!


Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…
Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς
σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!


Σ᾿αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα! Ἕνας λαός,
σηκώνοντας τὰ μάτια του τὴ βλέπει…
κι ἀκέριος φλέγεται ὡς μὲ τ᾿ἄδυτο ὁ Ναός,
κι ἀπὸ ψηλὰ νεφέλη Δόξας τόνε σκέπει.


Τί πάνωθέ μας, ὅπου ὁ ἄρρητος παλμὸς
τῆς αἰωνιότητας, ἀστράφτει αὐτὴν τὴν ὥρα
Ὀρφέας, Ἡράκλειτος, Αἰσχύλος, Σολωμὸς
τὴν ἅγια δέχονται ψυχὴ τὴν τροπαιοφόρα,


ποὺ ἀφοῦ τὸ ἔργο της θεμέλιωσε βαθιὰ
στὴ γῆν αὐτὴν μὲ μίαν ἰσόθεη Σκέψη,
τὸν τρισμακάριο τώρα πάει ψηλὰ τὸν Ἴακχο
μὲ τοὺς ἀθάνατους θεοὺς γιὰ νὰ χορέψει.


Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βόγκα Παιάνα! Οἱ σημαῖες οἱ φοβερὲς
τῆς Λευτεριᾶς ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!


Άγγελος Σικελιανός (Παλαμάς)

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

Τα Ψάρια της Φρίκης

 

Στο σκοτεινό λιμάνι
μονάχος τη νύχτα
στην προκυμαία
μαζεύω τα ψάρια
τα ψάρια π’αστράφτουν
τα ψάρια που έρχονται
κοπάδια κοπάδια
από τη μαύρη θάλασσα

Έρχονται μόνο σε μένα
με τα πονηρά τους μάτια
γιομάτα ασήμι
έρχονται και ξαπλώνουν
πάνω στην απαλάμη μου
τα ερωτικά ψάρια
τα ζαλισμένα ψάρια
κι άλλοι γύρω τους ρίχτουν
δίχτυα κι αγκίστρια
με λάδι και φώτα
για να τα πιάσουν

Όμως το μεγάλο ψάρι
που χρόνια ξέρει
αυτό το παιχνίδι
απλώνει τα χέρια του
βάζει τις φωνές
παίρνει πίσω τα ψάρια μου
στη βαθιά θάλασσα
Και μ’αφήνει πάλι μόνο
μες στο έρμο λιμάνι
με τ’άδεια μου χέρια
με τ’άδειο καλάθι μου

Μίλτος Σαχτούρης (Τα ψάρια της φρίκης)

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

Κι ο θάνατος δεν θα‘χει εξουσία

 


Κι ο θάνατος δεν θα'χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ
ʽΟταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα'χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσοπνιχτούν θ'αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ
Κι ο θάνατος δεν θα'χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα'χει εξουσία.
Κάτω απ'τις δίνες της θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα'βρουνֹ
Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουνֹ
Στα χέρια τους η πίστη θ'ανοίξει
Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουνֹ
Κι ο θάνατος δεν θα'χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα'χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν στ'αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγριαֹ
Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ'άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτεςֹ
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθείֹ
Κι ο θάνατος δεν θα'χει πια εξουσία.

Dylan Thomas (Κι ο θάνατος δεν θα'χει εξουσία)

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2021

Ελευθερία Έκφρασης

 

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε

και κλέβουν ένα λουλούδι

από τον κήπο μας

και δε λέμε τίποτα.


Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον

περπατούνε στα λουλούδια,

σκοτώνουν το σκυλί μας

και δε λέμε τίποτα.


Ώσπου μια μέρα

-την πιο διάφανη απ’ όλες-

μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας

ληστεύουν το φεγγάρι μας

γιατί ξέρουνε το φόβο μας

που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.


Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα

πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα


Влади́мир Влади́мирович Маяко́вский (Ελευθερία Έκφρασης)

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2021

Ξέρω Ποιος Είμαι

 Ποιος προχωράει εκεί; Έμπλεος πόθου, άξεστος, μυστικιστής, γυμνός;
Πώς γίνεται να παίρνω δύναμη από το βοδινό που τρώω;

Τι είναι εντέλει ο άνθρωπος; Τι είμαι εγώ; Τι είσαι εσύ;

Όσα χαρακτηρίζω δικά μου θα τα ισοφαρίσεις με όσα έχεις εσύ δικά σου.
Αλλιώς θα ήταν χάσιμο χρόνου που άκουσες τα λόγια μου.

Δεν κλαψουρίζω, όπως κάνει όλος ο κόσμος,
Πως ο χρόνος είναι κενός και το χώμα σκέτη βρωμιά και βούρκος,

Μυξοκλάματα και δουλοπρέπεια αναμιγνύονται με σκονάκια για ανάπηρους, η υποταγή απλώνεται παντού,
Εγώ φοράω το καπέλο μου όπως γουστάρω και μέσα και έξω.

Γιατί να προσεύχομαι; Γιατί να ευλαβούμαι και να τηρώ το τυπικό;

Έχω εντρυφήσει στα ζητήματα βαθιά, τα έχω αναλύσει λεπτομερώς, έχω συμβουλευτεί δόκτορες, έχω κάνει υπολογισμούς προσεκτικούς,
Κι άλλο μεδούλι πιο γλυκό δεν έχω βρει από αυτό που'χω στα κόκαλά μου.

Σε όλους τους ανθρώπους βλέπω τον εαυτό μου, τίποτα περισσότερο μα ούτε κι έναν κόκκο λιγότερο,
Και το καλό ή το κακό που λέω για μένα το λέω και γι'αυτούς.

Ξέρω πως είμαι στερεός και γερός,
Σ'εμένα ρέουν αέναα τα συγκλίνοντα αντικείμενα του σύμπαντος,
Εγώ είμαι ο παραλήπτης των γραμμένων κι εγώ πρέπει να βρω το νόημα τους.

Ξέρω πως είμαι απέθαντος,
Ξέρω πως η τροχιά μου δεν μπορεί να οριστεί από του ξυλουργού τον διαβήτη,
Ξέρω πως δεν θα χαθώ σαν το πύρινο κύκλο που χαράζει ένα παιδί με τον δαυλό του μες στη νύχτα.

Ξέρω πως είμαι μεγαλοπρεπής,
Δεν βάζω το πνεύμα μου στον κόπο να υπερασπίσει τον εαυτό του ή να γίνει κατανοητό,
Βλέπω πως οι στοιχειώδεις νόμοι ποτέ δεν απολογούνται,
(Θεωρώ πως δεν συμπεριφέρομαι πιο περήφανα από το αλφάδι με το οποίο έχτισα το σπίτι μου στο κάτω κάτω).

Υπάρχω όπως είμαι, αυτό είναι αρκετό,
Αν δεν το ξέρει άλλος κανείς στον κόσμο είμαι ευχαριστημένος,
Κι αν όλοι κι ο καθένας το ξέρουν είμαι ευχαριστημένος.

Το ξέρει ένας κόσμος, για μένα μακράν ο μεγαλύτερος, κι αυτός είναι ο εαυτός μου,
Κι αν εκπληρωθώ σήμερα ή σε δέκα χιλιάδες ή σε δέκα εκατομμύρια χρόνια,
Με χαρά θα το δεχτώ τώρα, και με την ίδια χαρά θα περιμένω.

Το βάθρο μου είναι σφηνωμένο και στεριωμένο σε γρανίτη,
Γελώ με αυτό που αποκαλείτε αφανισμό,
Και γνωρίζω το εύρος του χρόνου

Walt Whitman (Το τραγούδι του εαυτού μου, 20)

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021

Αυτό Είναι...

  Αυτό είναι το ίσα μοιρασμένο γεύμα, αυτό είναι η τροφή για τη φυσική πείνα,
Είναι για τον φαύλο όπως και για τον ενάρετο, τους καλώ σε συνάντηση όλους,
Δεν θα περιφρονήσω ούτε θα παραλείψω κανέναν,
Η μαιτρέσα, ο τρακαδόρος, ο κλέφτης, είναι όλοι καλεσμένοι εδώ΄
Ο σκλάβος με τα χοντρά του χείλη είναι καλεσμένος, ο συφιλιδικός είναι καλεσμένος΄
Διάκριση καμία δεν θα γίνει ανάμεσα σ'αυτούς και σ'όλους τους άλλους.

Αυτό είναι το αποτύπωμα ενός δειλού χεριού, αυτό είναι το κυμάτισμα και η ευωδία μαλλιών,
Αυτό είναι το άγγιγμα των χειλιών μου στα δικά σου, αυτό ο ψίθυρος της λαχτάρας,
Αυτό είναι το απόμακρο βάθος και το ύψος όπου καθρεφτίζεται το πρόσωπό μου,
Αυτό είναι η στοχαστική μου καταβύθιση, αυτό κι η ανάδυσή μου.

Φαντάζεσαι πως έχω κάποιον πολύπλοκο σκοπό;
Λοιπόν έχω, όπως έχουν οι μπόρες του Απρίλη και ο μαρμαρυγίας στο πλευρό του βράχου.
Πιστεύεις πως θέλω να ξαφνιάσω;
Ξαφνιάζει το φως της μέρας; Ξαφνιάζει το πρώτο τιτίβισμα του κοκκινολαίμη μέσα στο δάσος;
Ξαφνιάζω εγώ περισσότερο απ'αυτά;

Αυτήν την ώρα μιλάω εμπιστευτικά.
Ίσως να μην τα έλεγα σε όλους, σ'εσένα όμως θα τα πω.

Walt Whitman (Το τραγούδι του εαυτού μου, 19) 

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2021

Ζήτω για τους Νικημένους!


 Έρχομαι με μουσικές θριαμβευτικές, με τις κορνέτες μου και με τα τύμπανά μου,
Δεν παίζω εμβατήρια μόνο για όσους αναδείχτηκαν νικητές, παίζω και για όσους κατακτήθηκαν και για τους σκοτωμένους.

Έχεις ακούσει πως είναι καλό να κερδίζεις τη μάχη;
Εγώ λέω πως είναι καλό και να χάνεις, οι μάχες χάνονται και κερδίζονται με το ίδιο πνεύμα.

Βαράω και κοπανάω το τύμπανο μου για τους νεκρούς,
Με όλη τη δύναμη κι όλος χαρά φυσώ τις σάλπιγγές μου.

Ζήτω για τους νικημένους!
Και γι'αυτούς που τα πολεμικά τους πλοία βούλιαξαν στη θάλασσα!
Και γι'αυτούς που βούλιαξαν οι ίδιοι στη θάλασσα!
Και για όλους τους στρατηγούς που έχασαν τη μάχη και για όλους τους ηττημένους ήρωες!
Και για τους αμέτρητους άγνωστους ήρωες, που είναι ίσοι με τους μεγαλύτερους γνωστούς ήρωες!

Walt Whitman (Το τραγούδι του εαυτού μου, 18)