Συντομευμένο Εκ Των Προτέρων Ταξίδι

 

Βρήκα τις σκάλες κάπως πιο δύσκολες από ό,τι περίμενα

κι έτσι κάθισα, τρόπον τινά, στη μέση του ταξιδιού. Μια

και υπήρχε ένα μεγάλο παράθυρο απέναντι ακριβώς από

την κουπαστή, μπορούσα να διασκεδάζω με τα μικρά δράματα

και τις κωμωδίες εκεί έξω στον δρόμο, παρόλο που

δεν περνούσε κανένας γνωστός μου και, σίγουρα, κανένας

που να μπορεί να με βοηθήσει. Ούτε κι οι ίδιες οι σκάλες

ήταν σε χρήση, απ'όσο μπορούσα να κρίνω. Πρέπει να

σηκωθείς αγόρι μου, είπα στον εαυτό μου. Μια και αυτό

ξαφνικά έμοιαζε αδύνατον, έκανα εκείνο που μπορούσα:

ετοιμάστηκα να κοιμηθώ, με το κεφάλι και τα μπράτσα μου

στο σκαλί από πάνω, το σώμα μου κουλουριασμένο κάτω.

Λίγο αργότερα, ένα κοριτσάκι εμφανίστηκε στην κορυφή

της σκάλας, κρατώντας το χέρι μιας ηλικιωμένης γυναίκας.

Γιαγιά, φώναξε το κοριτσάκι, είναι ένας πεθαμένος στη

σκάλα! Πρέπει να τον αφήσουμε να κοιμηθεί, είπε η γιαγιά.

Πρέπει να τον προσπεράσουμε αθόρυβα. Βρίσκεται στο

σημείο εκείνο της ζωής που ούτε η επιστροφή στην αρχή ούτε

η πορεία προς το τέλος μοιάζει υποφερτή΄ επομένως, αποφάσισε

να σταματήσει, εδώ, στη μέση των πραγμάτων, αν

και αυτό τον κάνει εμπόδιο για τους άλλους, όπως για εμάς.

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε΄ και στη δική μου ζωή, συνέχισε,

υπήρξε μια τέτοια στιγμή, αν και αυτό συνέβη πολύ παλιά.

Και κάπου εδώ, άφησε την εγγονή της να περάσει μπροστά

ώστε να με προσπεράσουν χωρίς να με ενοχλήσουν.

Θα ήθελα να είχα ακούσει ολόκληρη την ιστορία της, αφού,

καθώς περνούσε από μπροστά μου, φάνηκε γυναίκα σθεναρή,

έτοιμη ν'αδράξει τις απολαύσεις της ζωής, και την

ίδια στιγμή ειλικρινής, χωρίς αυταπάτες. Όμως γρήγορα

οι φωνές τους έγιναν ψίθυροι, ή έσβησαν μακριά. Θα τον

ξαναδούμε όταν επιστρέψουμε, μουρμούρισε το παιδί. Ως

τότε θα έχει φύγει, είπε η γιαγιά της, θα έχει πλέον ανέβει

ή κατέβει, αναλόγως. Τότε θα τον αποχαιρετήσω τώρα, είπε

το μικρό κορίτσι. Και γονάτισε στο χαμηλότερο σκαλί,

ψάλλοντας μια προσευχή που κατάλαβα πως ήταν η εβραϊκή

προσευχή για τους νεκρούς. Κύριε, ψιθύρισε, η γιαγιά μου

λέει πως δεν είστε πεθαμένος, αλλά σκέφτηκα πως ίσως

αυτό απαλύνει τον τρόμο σας, και δεν θα βρίσκομαι εδώ να

σας το τραγουδήσω την κατάλληλη στιγμή.

Όταν το ακούσετε ξανά, είπε, ίσως οι λέξεις να μη σας φοβίσουν

τόσο πολύ, αν θυμηθείτε ότι τις ακούσατε για πρώτη

φορά, από τη φωνή ενός μικρού κοριτσιού.

Louise Glück (Συντομευμένο εκ των προτέρων ταξίδι)