Το Τραγούδι του Εαυτού μου

 Σ'εσένα πιστεύω, ψυχή μου, το άλλο που είμαι δεν πρέπει μπροστά σου να ταπεινώνεται,

Ούτε εσύ να ταπεινώνεσαι μπροστά του.

Γείρε νωχελικά μαζί μου πάνω στη χλόη, λύσε τον κόμπο που σου κλείνει το λαιμό,

Δεν θέλω λόγια, ούτε ρίμες θέλω και μουσική, ούτε διαλέξεις και διδαχές, κι ας είναι και σπουδαία,

Μόνο το νανούρισμα μ'αρέσει, το σιγανό μουρμουρητό που ελευθερώνει η φωνή σου.

Θυμάμαι που ξαπλώσαμε κάποτε μαζί, ένα διάφανο καλοκαιρινό πρωί,

Πώς ακούμπησες το κεφάλι σου στους γοφούς μου κι έγειρες πάνω μου απαλά,

Κι άνοιξες στο στήθος μου το πουκάμισο και βύθισες τη γλώσσα σου μέσα στην ολόγυμνη καρδιά μου,

Και μ'άγγιξες ολόκληρο, από τα γένια μου ως την άκρη των ποδιών μου.

Γοργά αναδύθηκε και απλώθηκε γύρω μου η ειρήνη και η γνώση που υπερβαίνει κάθε διαμάχη πάνω στη γη,

Και ξέρω πως το χέρι του Θεού είναι η επαγγελία του δικού μου,

Και ξέρω πως το πνεύμα του Θεού είναι ο αδελφός του δικού μου,

Και πως όλοι οι άντρες που γεννήθηκαν ποτέ είναι κι εκείνοι αδελφοί μου, και οι γυναίκες αδελφές και ερωμένες μου,

Και πως η αγάπη είναι ένα εσωτρόπιο της πλάσης,

Και πως αμέτρητα είναι τα φύλλα χλωρά και μαραμένα στα λιβάδια,

Και τα μυρμήγκια μέσα στις μικρές στοές τους από κάτω,

Και τα βρύα που σκεπάζουνε τον ξύλινο φράχτη, οι πέτρινοι σωροί, οι κουφοξυλιές, οι φλόμοι και τα μαυροστάφυλλα.

Walt Whitman (Το τραγούδι του εαυτού μου, 5)