Βυθισμένο Όμποε

 Φιλάργυρε πόνε, καθυστέρησε

το δώρο σου, αυτή την ώρα μου

των ποθητών εγκαταλείψεων.

Ένα όμποε παγωμένο συλλαβίζει

χαρά από αιώνια φύλλα,

όχι δικά μου, και φέρνει τη λήθη΄

βραδιάζει μέσα μου:

το νερό βασιλεύει

στα χλοερά χέρια μου.

Φτερά λικνίζονται στο βραχνό ουρανό

σαθρά: η καρδιά μεταναστεύει

κι εγώ μένω άγονος,

κι οι μέρες σωρός από πέτρες.

Salvatore Quasimodo (Βυθισμένο όμποε)