Γελά η Μαύρη Κίσσα στις Πορτοκαλιές

Ίσως να είν'αληθινό σημάδι της ζωής:

παιδάκια ολόγυρά μου μ'ελαφρά

κινήματα του κεφαλιού χορεύουν - ένα παιχνίδι

από ρυθμούς κι από φωνές στης εκκλησιάς

τον κήπο. Ευλαβική βραδιά, σκιές

ξανάναψαν στο καταπράσινο χορτάρι,

πανέμορφες στου φεγγαριού την πυρκαγιά!

Η μνήμη σας χαρίζει σύντομο ύπνο΄

τώρα, ξυπνήστε. Το πηγάδι τρίζει

με την πρώτη παλίρροια. Να, έφτασε η ώρα:

όχι η δική μου πια, παλιά χαμένα οράματα.

Κι εσύ, νοτιά, γεμάτε πορτοκαλανθούς,

σπρώξ'το φεγγάρι πάνω στα γυμνά

κοιμισμένα παιδιά, στρίψ'το πουλάρι

στον κάμπο με τα υγρά ίχνη των φοράδων,

άνοιξε το πέλαγος, σήκωσε τα σύννεφα απ'τα δέντρα:

ο ερωδιός ήδη τραβάει προς το νερό

αργά οσμίζεται τη λάσπη μες στ'αγκάθια,

γελά η μαύρη κίσσα στις πορτοκαλιές.

Salvatore Quasimodo (Γελά η μαύρη κίσσα στις πορτοκαλιές)