Επιστρέφοντας στη Λισαβόνα

Τίποτα δε με δένει στο τίποτα.

Πενήντα πράγματα θέλω την ίδια στιγμή

Επιθυμώ, με πόθο σάρκας πεινασμένης,

Κάτι που αγνοώ τι είναι...

Το οριστικό στο αόριστο...

Ανήσυχος κοιμάμαι και ζω σ'ένα όνειρο ανήσυχο,

Άνθρωπος που μισοκοιμάται βλέποντας όνειρα μισά.

Μου έκλεισαν όλες τις υποθετικές και αναγκαίες πόρτες

Κουρτίνες τράβηξαν σε όλες τις υποθετικές σκηνές

Που να δω θα μπορούσα στο δρόμο.

Στο στενό που βρέθηκα

Δεν υπηρχε ο αριθμός του σπιτιού που μου έδωσαν.

Ξύπνησα στην ίδια ζωή που αποκοιμήθηκα.

Οι στρατιές των ονείρων μου ξέχασαν την ήττα.

Τα όνειρα μου ένιωσαν ψεύτικα καθώς ονειρευόμουν.

Η ζωή η ίδια, που λίγο την επιθύμησα, με σκοτώνει,

Ακόμα και η ίδια η ζωή...

Καταλαβαίνω σε ασύνδετα διαστήματα

Γράφω στο διάλειμμα της κούρασης

Κι η πλήξη, στης πλήξης μου την παραλία με ξεβράζει.

Δεν ξέρω ποιο πεπρωμένο ή ποιο μέλλον κυβερνά

Την ακυβέρνητη αγωνία μου.

Δεν ξέρω ποια νησιά του απίθανου Νότου με κρατούν ναυαγό

Ή ποια δάση φοινίκων λογοτεχνικά

Θα μου δώσουν τουλάχιστον ένα στίχο.

Όχι, δεν το ξέρω, ούτε αυτό ούτε τίποτα άλλο...

Και στο βάθος του πνεύματος μου ονειρεύομαι το όνειρο που είδα,

Στα τελευταία της ψυχής μου χαρακώματα,

Που αναίτια θυμάμαι

(Και το χθες είναι ομίχλη φυσική από ψεύτικα δάκρυα),

Στους δρόμους και τα μακρινά δάση

Όπου φαντάστηκα την ύπαρξή μου, τρέπονται σε φυγή,

Διαλυμένες, τελευταία υπολείμματα ψευδαισθήσεων,

Οι στρατιές των ονείρων μου, νικημένες,

Χωρίς να δουν το φως της μέρας,

Οι λεγεώνες της χίμαιρας, απ'το Θεό αφανισμένες.

Πάλι σε ξαναβλέπω

Πόλη των παιδικών μου χρόνων, τρομαχτικά χαμένη...

Πόλης της λύπης, πόλη της χαράς, που πάντα ονειρεύομαι...

Εγώ; Είμαι αυτός που έζησα εδώ, κι εδώ γύρισα πάλι;

Και γύρισα, και ξαναγύρισα και πάλι ξαναγύρισα;

Ω, όλα τα Εγώ που ήτανε εδώ

Ήτανε μια σειρά λογαριασμών, με κλωστή μνήμης ραμμένη

Μια σειρά από όνειρα δικά μου ή κάποιου άλλου,

Έξω από μένα;

Πάλι σε ξαναβλέπω

Με την καρδιά πιο μακρινή και την ψυχή λιγότερο δικιά μου...

Πάλι σε ξαναβλέπω Λισαβόνα, Τάγε, όλους σας,

Ανώφελος περαστικός για σένα και για μένα,

Ξένος εδώ, όπως παντού

Τυχαίος στη ζωή και στην ψυχή το ίδιο,

Περιπλανώμενο φάντασμα σε σάλες αναμνήσεων,

Με το θόρυβο των ποντικιών, των σανιδιών που τρίζουν,

Στο καταραμένο κάστρο της ζωής που πρέπει να ζήσω...

Πάλι σε ξαναβλέπω,

Ίσκιε που περνάς ανάμεσα και λαμπυρίζει

Μια σπίθα από άγνωστο, νεκρικό φως

Και στη νύχτα προχωράς, όπως τ'αυλάκι πλοίου που χάνεται

Στο νερό και κανείς πια δεν ακούει...

Πάλι σε ξαναβλέπω,

Όμως, αχ, τον εαυτό μου πια δε βλέπω!

Έσπασε ο μαγικός καθρέφτης που καθρεφτιζόμουν

Και σε κάθε μοιραίο θραύσμα του

Δεν βλέπω παρά ένα θραύσμα από μένα

Ένα θραύσμα από σένα κι από μένα!...

Álvaro de Campos (Επιστρέφοντας στη Λισαβόνα, 1926)