Ξέρω Ποιος Είμαι

 Ποιος προχωράει εκεί; Έμπλεος πόθου, άξεστος, μυστικιστής, γυμνός;

Πώς γίνεται να παίρνω δύναμη από το βοδινό που τρώω;

Τι είναι εντέλει ο άνθρωπος; Τι είμαι εγώ; Τι είσαι εσύ;

Όσα χαρακτηρίζω δικά μου θα τα ισοφαρίσεις με όσα έχεις εσύ δικά σου.

Αλλιώς θα ήταν χάσιμο χρόνου που άκουσες τα λόγια μου.

Δεν κλαψουρίζω, όπως κάνει όλος ο κόσμος,

Πως ο χρόνος είναι κενός και το χώμα σκέτη βρωμιά και βούρκος,

Μυξοκλάματα και δουλοπρέπεια αναμιγνύονται με σκονάκια για ανάπηρους, η υποταγή απλώνεται παντού,

Εγώ φοράω το καπέλο μου όπως γουστάρω και μέσα και έξω.

Γιατί να προσεύχομαι; Γιατί να ευλαβούμαι και να τηρώ το τυπικό;

Έχω εντρυφήσει στα ζητήματα βαθιά, τα έχω αναλύσει λεπτομερώς, έχω συμβουλευτεί δόκτορες, έχω κάνει υπολογισμούς προσεκτικούς,

Κι άλλο μεδούλι πιο γλυκό δεν έχω βρει από αυτό που'χω στα κόκαλά μου.

Σε όλους τους ανθρώπους βλέπω τον εαυτό μου, τίποτα περισσότερο μα ούτε κι έναν κόκκο λιγότερο,

Και το καλό ή το κακό που λέω για μένα το λέω και γι'αυτούς.

Ξέρω πως είμαι στερεός και γερός,

Σ'εμένα ρέουν αέναα τα συγκλίνοντα αντικείμενα του σύμπαντος,

Εγώ είμαι ο παραλήπτης των γραμμένων κι εγώ πρέπει να βρω το νόημα τους.

Ξέρω πως είμαι απέθαντος,

Ξέρω πως η τροχιά μου δεν μπορεί να οριστεί από του ξυλουργού τον διαβήτη,

Ξέρω πως δεν θα χαθώ σαν το πύρινο κύκλο που χαράζει ένα παιδί με τον δαυλό του μες στη νύχτα.

Ξέρω πως είμαι μεγαλοπρεπής,

Δεν βάζω το πνεύμα μου στον κόπο να υπερασπίσει τον εαυτό του ή να γίνει κατανοητό,

Βλέπω πως οι στοιχειώδεις νόμοι ποτέ δεν απολογούνται,

(Θεωρώ πως δεν συμπεριφέρομαι πιο περήφανα από το αλφάδι με το οποίο έχτισα το σπίτι μου στο κάτω κάτω).

Υπάρχω όπως είμαι, αυτό είναι αρκετό,

Αν δεν το ξέρει άλλος κανείς στον κόσμο είμαι ευχαριστημένος,

Κι αν όλοι κι ο καθένας το ξέρουν είμαι ευχαριστημένος.

Το ξέρει ένας κόσμος, για μένα μακράν ο μεγαλύτερος, κι αυτός είναι ο εαυτός μου,

Κι αν εκπληρωθώ σήμερα ή σε δέκα χιλιάδες ή σε δέκα εκατομμύρια χρόνια,

Με χαρά θα το δεχτώ τώρα, και με την ίδια χαρά θα περιμένω.

Το βάθρο μου είναι σφηνωμένο και στεριωμένο σε γρανίτη,

Γελώ με αυτό που αποκαλείτε αφανισμό,

Και γνωρίζω το εύρος του χρόνου

Walt Whitman (Το τραγούδι του εαυτού μου, 20)