Το Φεγγάρι

Ρίχνε κουρτίνα τούλινη, αχνόφεγγο φεγγάρι,

μέσ'απ'τα κλωνιά τω δενδρώ το μάγο σου το φως

απά'στο ταπετόστρωτο βελούδινο χορτάρι,

π'αποκοιμιέται ασύντροφος του πόνου μου ο αχός.

Ρίχνε γυαλιού ανταύγειες, πολύμορφη σελήνη,

απά'στα απαλόδρομα νερά των ποταμώ,

που επά'του σαν πομφόλυγα η δικιά μου ελπίδα σβήνει,

κι άλλες φουσκίτσες ξαναζούν των μαύρω μου καημώ.

Άντης Περνάρης (Το Φεγγάρι)