Γαλήνη

Στου δειλινού τον ήρεμον αγέρα

τα πάντα γαληνεύουνε. Σιμώνει

λήθη στον πόνο η νύχτα και μητέρα.

Νεροσυρμής αχός όπου δεν σώνει

το κλάμα της, ξεπροβοδάει τη μέρα...

Φύλλου θροή τη ζήση δεν προδίνει΄

φυσάει μα λες πως ανασαίνουν πέρα,

στήθια που δε βαραίνουν γήινοι πόνοι.

Και ως πεις κάθε καημός, πως έχει σβήσει,

θολή η ματιά μας κάπου συντυχαίνει

ασάλευτο ένα μαύρο κυπαρίσσι,

που μοιάζει σαν θαμπόφωτο στα βάθη,

κραυγή στην ανεπνιά μαρμαρωμένη,

που κλαίει βουβά τ'ανθρώπινα τα πάθη!

Θάνος Αθανασόπουλος (Γαλήνη)