Το Ταξίδι

Μάταια στο δοιάκι ερόζιασαν τα χέρια μας, καλέ μου`

μάταια κ'η γνώση μάχεται σκυμένη πά'στη ρότα.

Μας κυβερνούν αλύγιστα τα δάχτυλα του ανέμου,

και τώρα, και παρύστερα, και πάντα, όπως και πρώτα.

Το βλέπω - η μέρα σώνεται κ'η γης η ονειρεμένη

χάνεται κι όλο χάνεται στο σύθαμπο του απείρου.

Μα, ώ Μοίρα, κι άν δε φτάξουμε, στο πείσμα σου μας μένει

η γλύκα της απαντοχής κ'η ευτυχία του ονείρου.

Κώστας Κοντός (Το ταξίδι)