Ένα πρωί

Του γονικού μας το παράθυρο

με το ανθισμένο του περβάζι,

σαν πλαίσιο εικόνας που έδειχνε

πάντα μι'άνοιξη να οργιάζει`

ανάμεσά του ο κόσμος φάνταζε

με μιαν αχνή ντυμένος γάζα,

που των αιθέρων και της θάλασσας

αντιφεγγίζαν τα γαλάζα.

Μα ένα πρωί ξύπνησα ανήσυχος

με μια βαριάν εντός μου λύπη

για κάτι που ποτέ δε γνώρισα

και τόνιωθα όμως πως μου λείπει`

κ'εκεί που πάντα έλεγα νάμενα,

την ευτυχία για να προσμένω,

το πρωτοξύπνητο ένιωσα είναι μου,

ένα πρωί, φυλακισμένο!

Κι άχ! του σπιτιού μας το παράθυρο,

που ευώδαε πάντα από το δυόσμο,

ένα πικρό πρωί μου φάνηκεν

ότι μου κρύβει όλο τον κόσμο!

Λέων Κουκούλας (Ένα πρωί)