Βαδίζω στη νύχτα ενός δρόμου των προαστίων...

Βαδίζω στη νύχτα ενός δρόμου των προαστίων,

γυρίζω από ένα συμβούλιο με ειδήμονες σαν εμένα.

Γυρίζω μονάχος, και ποιητής τώρα, δίχως ειδημοσύνη μήτε τέχνη,

ανθρώπινος ως τον ήχο των μοναχικών παπουτσιών μου στην αρχή της νύχτας

όπου στο βάθος η πόρτα του καπηλειού που ακόμη δεν έκλεισε

κατεβάζει το τελευταίο του ρολό.

Α, οι ήχοι απ'το δείπνο στα ευτυχισμένα σπιτικά!

Περνάω και τ'αφτιά μου βλέπουν μέσα απ'τα σπίτια.

Η φυσική μου εξορία διαιωνίζεται στο σκοτάδι

του δρόμου που'ναι το σπίτι μου, είναι μου, αίμα μου.

Να'μαι το παιδί το οικονομικά εξασφαλισμένο,

με το μαλακό κραβάτι, τον παιδιάστικο ύπνο και την υπηρέτρια!

Α, καρδιά μου χωρίς προνόμια!

Ευαισθησία μου του αποκλεισμένου!

Θλίψη μου απέραντη να είμαι εγώ!

Ποιός έκανε καυσόξυλα την κούνια των παιδικών μου χρόνων;

Ποιός έφτιαξε σφουγγαρόπανα απ'τα παιδικά μου σεντονάκια;

Ποιός έβαλε πάνω απ'τα φλούδια και τα χνούδια των σπιτιών

σ'όλους τους σκουπιδοτενεκέδες του κόσμου

τις δαντέλες απ'το πουκάμισο που φόραγα στη βάπτισή μου;

Ποιός με πούλησε στη Μοίρα;

Ποιός με άλλαξε εμένα;

Μίλησα επακριβώς για τα συγκεκριμένα πράγματα.

Απαρίθμησα σαν αυτόματο ένα-ένα όλα τα σημεία.

Ήμουν ακριβοδίκαιος σαν ζυγαριά.

Είπα ό,τι ήξερα.

Τώρα, πηγαίνοντας να πάρω το τραμ απ'το τέρμα του για να γυρίσω στην πόλη,

βαδίζω, κακοποιός, μεταφυσικός, κάτω από το φως των απομακρυσμένων φανοστατών,

και στο σκοτάδι ανάμεσα στους δυο απομακρυσμένους φανοστάτες

μου'ρχεται η επιθυμία να μην προχωρήσω άλλο.

Αλλά θα πάρω το τραμ.

Θα σημάνει δυο φορές το καμπανάκι του αόρατου τέλους

όταν τραβούν το σκοινί τα χοντροδάχτυλα του οδηγού που θέλει ξύρισμα.

Θα πάρω το τραμ.

Αλίμονο σ'εμένα. Αλλά τελικά πάντα έπαιρνα το τραμ-

πάντα, πάντα, πάντα...

Πάντα επέστρεφα στην πόλη,

πάντα επέστρεφα στην πόλη, ύστερα από παρανομίες και παρεκτροπές,

πάντα γυρνούσα με διάθεση για δείπνο.

Αλλά ποτέ δεν δείπνησα εκείνο το δείπνο που αντηχεί πίσω απ'τα παντζούρια

των ευτυχισμένων σπιτιών των προαστίων καθώς βαδίζω για να πάρω το τραμ,

των συζυγικών σπιτιών της φυσιολογικής ζωής!

Πληρώνω το εισιτήριο μέσα απ'τα διαλείμματα,

κι ο οδηγός περνάει δίπλα μου σαν να'μουν η Κριτική του Καθαρού Λόγου....

Πλήρωσα το εισιτήριο. Έκανα το καθήκον μου. Είμαι σαν όλο τον κόσμο.

Κι όλα αυτά είναι πράγματα που μήτε η αυτοκτονία δεν γιατρεύει.

Alvaro de Campos