Η Λυπημένη

Στην πέτρα της υπομονής

κάθησες προς το βράδι

με του ματιού σου το μαυράδι

δείχνοντας πως πονείς`

κι είχες στα χείλια τη γραμμή

που είναι γυμνή και τρέμει

σαν η ψυχή γίνεται ανέμη

και δέουνται οι λυγμοί`

κι είχες στο νου σου το σκοπό

που ξεκινά το δάκρυ

κι είσουν κορμί που από την άκρη

γυρίζει στον καρπό`

μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός

δε βόγγηξε κι εγίνη

το νόημα που στον κόσμο δίνει

έναστρος ουρανός.

Γιώργος Σεφέρης (Η Λυπημένη)