Θύμηση

Μοναχός ξαναπήγα στ'ακρογιάλι,

εκεί που σε πρωτοείδα, κ'η θωριά σου

εφάνηκε τριγύρω μου εκεί πάλι

με μια γλυκιά πνοή της εμορφιάς σου.

Αφήκες κάτι απ'τα δικά σου κάλλη,

στο ρόδο της αυγής - χαμόγελό σου,

στον ήλιο, που ζητούσε να προβάλει

στον κρίνο την ολόλευκη καρδιά σου.

Τα μέρη εκειά από τότε αναγαλλιάζουν

κι ακόμα τα μαγεύει το φιλί σου,

τα αισθάνομαι, τα βλέπω να σου μοιάζουν,

θαρρώ πως ζωγραφίζουν τη μορφή σου.

Και λες πως σε κρατούν στο σύνολό τους

σα νάσουν μυστικό στο μυστικό τους.

Ναθαναήλ-Νικόλαος Δομενεγίνης (Θύμηση)