Φθάνει κάποτε ο καιρός

Φθάνει κάποτε ο καιρός που δεν λέμε πια: Θεέ μου.

Ένας καιρός απόλυτης κάθαρσης

Ένας καιρός που δεν λέμε πια: Αγάπη μου...

Ανώφελος αποδείχθηκε ο έρωτας.

Δεν κλαίνε τα μάτια

Και δεν επιχειρούν τα χέρια παρά τη σκληρή δουλειά.

Στέρεψε κι'η καρδιά.

Κτυπάν οι γυναίκες την πόρτα σου και δεν ανοίγεις.

Έμεινες μόνος, έσβυσες το φως,

και μέσα στο σκοτάδι, πελώρια λάμπουν τα μάτια σου.

Δεν είσαι παρά τούτη η βεβαιότητα: δεν μπορείς άλλο να υποφέρεις.

Τίποτε δεν περιμένεις από τους φίλους σου.

Δεν έχει πια σημασία που πλησιάζουν τα γεράματα

-και τί είναι τα γεράματα;-

Σηκώνουν οι ώμοι σου τον κόσμο

(πιο ελαφρό κι'από χέρι παιδικό).

Οι πόλεμοι, η πείνα, οι τσακωμοί μέσα στα σπίτια

δεν σημαίνουν τίποτε, μόνο που συνεχίζ'η ζωή

πως όλος ο κόσμος, ακόμα δεν ελευθερώθηκε.

Βάρβαρο βρήκαν το θέαμα μερικοί

και προτίμησαν -οι ευαίσθητοι- να πεθάνουν.

Φθάνει κάποτε ένας καιρός που κι'ο θάνατος είν'αδιάφορος...

Carlos Drummond de Andrade (Φθάνει κάποτε ο καιρός)