Επιστέγασμα

Είναι ήσυχοι πιά. Μπορούν να κάτσουν στο μώλο, να καπνίσουν,

να θυμηθούν, να ξεχάσουν, να κοιμηθούν ή και να μην υπάρχουν.

Τους δώσαμε

το σιωπηλό λόγο, το αθόρυβο βήμα, που ωστόσο πάει πιό πέρα. Τώρα

δεν έχει βάρος το άδειο ούτε κι η πέτρα. Το χέρι,

που ανάβει το σπίρτο και μετά τη λαμπάδα, είναι γεμάτο αέρα,

ήρεμο αέρα σαν αυτόν στα μεσοδιαστήματα των μικρότερων άστρων,

ήρεμο και το χέρι σαν το κίτρινο γάντι πεσμένο στη μαρμάρινη σκάλα -

μπορεί να σηκωθεί, να γνέψει, να χτυπήσει απο μέσα το τζάμι

ή ν'απομείνει εκεί, πατημένο απ'το πόδι των νυχτοφυλάκων

ή να καλλιγραφήσει, περασμένα μεσάνυχτα, με ίση ευλάβεια

τη λέξη εδώ ή εκεί, τη λέξη αρχή ή και τέλος.

Γιάννης Ρίτσος (Επιστέγασμα)