Οι στίχοι μου

Απ'του σπιτιού μου το πιο ψηλό παράθυρο

Μ'ένα μαντίλι άσπρο αποχαιρετώ τους στίχους μου

Που πάν'στην ανθρωπότητα.

Δεν έχω λύπη ούτε χαρά.

Αυτή είναι των στίχων η τύχη.

Τους έγραψα και πρέπει σ'όλους να τους δείξω.

Τ'αντίθετο να κάνω δεν μπορώ

Όπως το λουλούδι δεν μπορεί

Το χρώμα του να κρύψει

Ούτε και το ποτάμι τη ροή του

Ούτε το δέντρο τους καρπούς που δίνει.

Έφυγαν κιόλας μακριά, σαν να'ταν σ'άμαξα

Κι εγώ, χωρίς να θέλω, νιώθω λυπημένος

Όπως όταν πονάς στο σώμα.

Ποιος ξέρει ποιος θα τα διαβάσει;

Ποιος ξέρει σε τι χέρια θα βρεθούν;

Λουλούδι, από τα μάτια μου μπροστά πήραν την τύχη μου

Δέντρο, τα φρούτα απ'το στόμα μου άρπαξαν.

Ποτάμι, του νερού η ευτυχία μέσα μου δεν ήταν για να μείνει

Υποτάσσομαι και σχεδόν ήρεμος νιώθω.

Ήρεμος, όπως κάποιος που κουράστηκε θλιμμένος να'ναι.

Τρελοί, τρελοί για μένα!

Το δέντρο πέφτει κι απ'τη φύση αποσπάται

Μαραίνεται το άνθος και η στάχτη του μένει για πάντα

Στη θάλασσα χύνεται το ποτάμι, και το νερό του

Είναι για πάντα αυτό που ήτανε δικό του.

Περνώ και παραμένω όπως το Σύμπαν.

Alberto Caeiro (Ο Βοσκός των Προβάτων, XLVIII)