Τα Χέρια

Μία άδηλη, μεγάλη καλοσύνη

αγρυπνά τώρα τρυφερά για τη ζωή μου.

Τη λευκή άνθιση δυο χεριών

νιώθω μέσα στο σκοτάδι μου να αιωρείται.

Η ψυχή μου αντηχεί από το γέλιο

κι όμως μόλις που τολμάει να σαλεύσει,

γιατί φοβάται, ένα ξύπνημα

θα μπορούσε να απάγει το όνειρό της.

Και αφήνει τα λεπτά χέρια

να υποκλίνονται δίχως λέξη,

μα θαυματουργή δωρεά

αγρυπνά και καρτερεί μες στη σιωπή.

Γιατί στη σιωπή χαράζουν ρίμες,

που σιγανά συγκροτούνται σε στροφές,

και από μισόκλειστους βλαστούς

ανασύρεται λαμπερή η εμπιστοσύνη.

Αυτή, την μακάρια εμπειρία,

σε ένα τραγούδι, βαθιά ευλογημένος,

να προσφέρω στα λεπτά, απαλά χέρια,

που μου την εδώσαν.

Stefan Zweig (Τα χέρια)