Ένας Γέροντας στην Ακροποταμιά

Στὸν Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε.

Νὰ αἰσθάνεσαι δὲ φτάνει μήτε νὰ σκέπτεσαι μήτε νὰ κινεῖσαι

μήτε νὰ κινδυνεύει τὸ σῶμα σου στὴν παλιὰ πολεμίστρα,

ὅταν τὸ λάδι ζεματιστὸ καὶ τὸ λιωμένο μολύβι αὐλακώνουνε τὰ τειχιά.

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε κατὰ ποῦ προχωροῦμε,

ὄχι καθὼς ὁ πόνος μας τὸ θέλει καὶ τὰ πεινασμένα παιδιά μας

καὶ τὸ χάσμα τῆς πρόσκλησης τῶν συντρόφων ἀπὸ τὸν ἀντίπερα γιαλὸ`

μήτε καθὼς τὸ ψιθυρίζει τὸ μελανιασμένο φῶς στὸ πρόχειρο νοσοκομεῖο,

τὸ φαρμακευτικὸ λαμπύρισμα στὸ προσκέφαλο τοῦ παλικαριοῦ 

ποὺ χειρουργήθηκε τὸ μεσημέρι`

ἀλλὰ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο, μπορεῖ  νὰ θέλω νὰ πῶ καθὼς

τὸ μακρὺ ποτάμι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς μεγάλες λίμνες τὶς

κλειστὲς βαθιὰ στὴν  Ἀφρικὴ

καὶ ἤτανε κάποτε Θεὸς κι ἔπειτα γένηκε δρόμος καὶ δωρητὴς

καὶ δικαστὴς καὶ δέλτα`

ποὺ δὲν εἶναι ποτές του τὸ ἴδιο, κατὰ ποὺ δίδασκαν οἱ πάλαιοὶ

γραμματισμένοι,

κι ὡστόσο μένει πάντα τὸ ἴδιο σῶμα, τὸ ἴδιο στρῶμα, καὶ

   τὸ ἴδιο Σημεῖο,

ὁ ἴδιος προσανατολισμός.

Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ

   ἐτούτη ἡ χάρη.

Γιατὶ καὶ τὸ τραγούδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς

   ποὺ σιγὰ σιγά, βουλιάζει

καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε

   ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της

κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατὶ ἡ

   ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

Ἂν εἶναι ἀνθρώπινος ὁ πόνος δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι μόνο

   γιὰ νὰ πονοῦμε

γι᾿αὐτὸ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοῦτες τὶς μέρες, τό μεγάλο ποτάμι

αὐτὸ τὸ νόημα ποὺ προχωρεῖ ἀνάμεσα σὲ βότανα καὶ σὲ χόρτα

καὶ ζωντανὰ ποὺ βόσκουν καὶ ξεδιψοῦν κι ἀνθρώπους ποὺ

   σπέρνουν καὶ ποὺ θερίζουν

καὶ σὲ μεγάλους τάφους ἀκόμη καὶ μικρὲς κατοικίες τῶν νεκρῶν.

Αὐτὸ τὸ ρέμα ποὺ τραβάει τὸ δρόμο του καὶ ποὺ δὲν εἶναι

   τόσο διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων

κι ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ανθρώπων ὅταν κοιτάζουν ἴσια πέρα

   χωρὶς τὸ φόβο μὲς στὴν καρδιά τους,

χωρὶς τὴν καθημερινὴ τρεμούλα γιὰ τὰ μικροπράματα ἢ

   ἔστω καὶ γιὰ τὰ μεγάλα`

ὅταν κοιτάζουν ἴσια πέρα καθὼς ὁ στρατοκόπος ποὺ 

συνήθισε ν᾿ἀναμετρᾶ τὸ δρόμο του μὲ τ᾿ἄστρα,

ὄχι ὅπως ἐμεῖς, τὴν ἄλλη μέρα, κοιτάζοντας τὸ κλειστὸ

    περιβόλι στὸ κοιμισμένο ἀράπικο σπίτι,

πίσω ἀπὸ τὰ καφασωτά, τὸ δροσερὸ περιβολάκι ν᾿ἀλλάζει σχῆμα,

νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μικραίνει`

ἀλλάζοντας καθὼς κοιτάζαμε, κι ἐμεῖς, τὸ σχῆμα τοῦ πόθου μας

καὶ τῆς  καρδιᾶς μας,

στὴ στάλα τοῦ μεσημεριοῦ, ἐμεῖς τὸ ὑπομονετικὸ ζυμάρι

   ἑνὸς κόσμου ποὺ μᾶς διώχνει καὶ ποὺ μᾶς πλάθει,

πιασμένοι στὰ πλουμισμένα δίχτυα μιᾶς ζωῆς ποὺ είτανε

    σωστὴ κι ἔγινε σκόνη καὶ βούλιαξε μέσα στὴν ἄμμο

ἀφήνοντας πίσω της μονάχα ἐκεῖνο τὸ ἀπροσδιόριστο

λίκνισμα ποὺ μᾶς ζάλισε μιᾶς ἀψηλῆς φοινικιᾶς.

Γιώργος Σεφέρης (Ένας γέροντας στην ακροποταμιά)