Βαθιά τη νύχτα...

Βαθιά, τη νύχτα, τα μεσάνυχτα,

με τ'ανοιχτά φτερά του ονείρου,

πετά η ψυχή μου, σκλάβα ελεύθερη,

στους μυστικούς κόσμους του Απείρου`

τη νύχτα βλέπει όλα τ'αθώρητα

που απόκρυβεν η πλάνα η μέρα`

τη νύχτ'ακούει όλα τ'ανάκουστα

στον ατρικύμιστον αέρα.

Βλέπει των τάφων τα φαντάσματα

και τα λευκά στοιχιά των κάστρων

κι ακούει των δέντρων το μεγάλωμα

και το περπάτημα των άστρων.

Γεώργιος Δροσίνης (Βαθιά, τη νύχτα...)