Θα γυρίσω

Δε θα γυρίσω! Τ'αποφάσισα οριστικά τη φορά τούτη.

Αντίο χωράφια, αντίο χωριό, που μ'έχεις γεννημένο.

Πάνω απ'το μέτωπό μου οι λεύκες σου με τα φτερά τους,

τ'ασημωμένα  φύλλα τους, πια δε θα ψιθυρίσουν.

Θα καμαρώνει από μακριά το καλυβόσπιτό μας,

δίχως εμέν'από καιρό ο σκύλος μου θα ψόφησε`

μες στα στρεβλά σοκάκια φαίνεται της Μόσχας

ένας Θεός με καταδίκασε αλήτης να πεθάνω.

Την αγαπώ την πόλη αυτή στη σολομωνική της,

έτσι ως είναι κουρελού και σουφρωμένη,

γιατί με χρυσά χρώματα και πάντα νυσταγμένη

σε κάθε τρούλο της αποκαρώνεται η Ασία.

Κι όταν στη νύχτα μέσα λάμπει το φεγγάρι,

-και λάμπει, ο διάβολος ξέρει πόσο!-

σκυφτοπερπατητά πηγαίνω στο τσικμάζ σοκάκι,

όπου ένα καμπαρέ με περιμένει.

Τι σαματάς, τι ταραχή, τι γυναικοκυνήγι

παράξενο, όλη τη νύχτα ως την αυγή,

διαβάζω εκεί τους στίχους μου στις πόρνες,

και ρακί πίνω πλάι σε παλιανθρώπους.

Έτσι η καρδιά μου βράζει και δυνατά σφυροκοπά

κι αρχίζω ανάποδα, λοξά να κουβεντιάζω:

Ένας χαμένος -λέω- είμαι κι εγώ όπως εσείς

που δεν μπορεί να ξαναβρεί τον ίσιο δρόμο.

Θα καμαρώνει από μακριά το καλυβόσπιτό μας,

δίχως εμένα, ο σκύλος μου από καιρό θα ψόφησε`

μες στα στρεβλά σοκάκια φαίνεται της Μόσχας

με καταδίκασε ο Θεός αλήτης να πεθάνω.

Сергей Александрович Есенин (Θα γυρίσω)