Τ'ανεπανόρθωτο

Μπορούμε να σιγάσουμε την Τύψη την παντοτινή

που ζει και ανασαλεύει και συστρέφεται,

που τρέφεται απ'τα μέσα μας σαν το σκουλίκι απ'τη θανή,

σαν κάμπια απ'τ'αψηλόδεντρο;

Μπορούμε να σιγάσουμε την Τύψη την παντοτινή;

Σε τι κρασί, φίλτρο γλυκό, και τι φαρμάκι βοτανιού,

τέτοιον εχθρό πανάρχαιο θα πνίξουμε,

μ'εταίραν όμοιο αχόρταγη καταστροφής κι αφανισμού,

και δουλευτάρη μέρμηγκα;

Σε τι κρασί;-φίλτρο γλυκό;-σε τι φαρμάκι βοτανιού,

Μάγισσα πες στο μυστικό-αν ξέρεις το κι είναι καιρός,

στο πνεύμα μου που σβήνει κι αγωνίζεται,

που μοιάζει μελλοθάνατο που λαβωμένοι ένας σωρός

κι ατιών οπλές βαραίνουνε,

Μάγισσα πες στο μυστικό-αν ξέρεις το κι είναι καιρός,

σ'αυτόν το μελλοθάνατο που ο λύκος πια έχει οσμιστεί

και το κοράκι φέρνει γύρους καρτερώντας τον,

στο στρατιώτη που έπεσε, αν πρέπει να βαυκαλιστεί

με τάφους και με μάρμαρα.

Στο δύστυχο που ξεψυχά κι έχει πια ο λύκος οσμιστεί!

Μπορούμε να φωτίσουμε μ'άστρα ένα μαύρον ουρανό,

μπορούμε τα σκοτάδια να ξεσκίσουμε,

τ'άραχλα και κατάμαυρα δίχως αυγή και δειλινό,

τ'αβρόντηχτα και τ'άναστρα;

Μπορούμε να φωτίσουμε μ'άστρα ένα μαύρον ουρανό;

Η Ελπίδα που σκορπάει το φως στα παραθύρια του Χανιού

σβήστηκε και σκοτάδι μόνο απόμεινε!

Σ'άναστρη νύχτα οι μάρτυρες του ασέληνου καραβανιού

που να'βρουνε κατάλυμα;

Έσβησε ο Μαύρος Σατανάς όλα τα φώτα του Χανιού!

Τους κολασμένους τους πονάς Μάγισσα ωραία θελκτική;

Το γνώρισες ποτές σου τ'ασυγχώρετο;

Την Τύψη με την όψη της βασανιστική,

με την καρδιά μας στόχο της;

Τους κολασμένους τους πονάς Μάγισσα ωραία θελκτική;

Τρώγει τ'ανεπανόρθωτο με τ'άθλιο δόντι του σιγά

τ'άμοιρο της ψυχής μας κατασκεύασμα,

και σαν τερμίτης λαίμαργος πάντ'απ'τη βάση του αρχινά

να ρίχνει το οικοδόμημα.

Τρώγει τ'ανεπανόρθωτο με τ'άθλιο δόντι του σιγά.

Κάποτε μου έτυχε να ιδώ στο βάθος θέατρου κοινού,

που χάλκινη μια ορχήστρα το συντάραζε,

μιαν οπτασία που άναφτε τα φώτα του καταυγασμού

σ'ένα ουρανό κολάσεως.

Κάποτε μου έτυχε να ιδώ στο βάθος θέατρου κοινού

μιαν οπτασία που όλο φως, χρυσά και πέπλα πλουμιστή,

το Σατανά ενικούσε τον Τρισμέγιστο.

Μα είναι η καρδιά μου ένα θέατρο που η έκσταση το'χει αρνιστεί

κι όπου προσμένεις μάταια

την οπτασία με τα φτερά τα πέπλινα να εμφανιστεί.

Charles Baudelaire (Τ'ανεπανόρθωτο)