Το Θείο Ταξίδι

Με τα πανιά του ολόβολα στη μια πνοή αφημένα

το πλοίον επέτα ομπρός`

τα κύματα βογκούσανε τριγύρα του αφρισμένα

κι ο νούς μου ήταν γαμπρός!

Στην πλώρα ορθός` κι ως στέναζε το ξύλο απο το ρέμα,

με μυστικήν ορμή

αγνάντια απο τον άνεμο μου τραγουδούσε το αίμα,

σά λύρα, στο κορμί`

κι ώς ολύμπιον έρωτα, που θείο σημάδι αφήνει

το βέλος το ηχηρό,

ακέριος ελαχτάριζα να φύγω ως το δελφίνι

στο απέραντο νερό,

κι απ'τ'ακρωτήρια ολόγυρα, κι απ'τά νησιά, όπου στρέψω

το διάβα μου αλαφρό,

θεϊκή γεμάτος δύναμη, να παίξω, να χορέψω

στη μέση απ'τον αφρό!

Με κάθε εναντίον άνεμο, κάθε πνοή, σβιλάδα,

γαλήνη ή τρικυμία,

σ'έναν χορόν αθάνατο να ζώσω την Ελλάδα

με μιαν επιθυμία!

Τον Πάνα, τέλος, νιώθοντας τον ποντοπόρο ώς μέσα

στη ρίζα των φρενών,

να πάρω απο τα τρίσβαθα την αιώνιαν ανέσα

τών θείων ωκεανών,

ώσπου να γίνω το βουβό και το νηφάλιο σώμα

κ'η μυστική πηγή

που, αφού στο κύμα βύθισε μες από τ'άγιο χώμα

και μάκρυνε απ'τη γη,

στα πιό ανοιχτά ανεβαίνοντας της θάλασσας, μονάχη

γλυκού νερού αμπολή,

τον ουρανό αναγάλλιασεν απάνωθέ της νά'χει,

χωρίς να του μιλεί...

Άγγελος Σικελιανός (Το Θείο Ταξίδι)