ποὺ μ᾿
ἔπιασε χωρὶς φωτιὰ καὶ μ᾿ ηὗρε χωρὶς
νιάτα,
κι ὥρα
τὴν ὥρα πρόσμενα νὰ σωριαστῶ βαριὰ
στὴ χιονισμένη
στράτα.
Μὰ χτὲς καθὼς μὲ θάρρεψε τὸ γέλιο τοῦ Μαρτιοῦ
καὶ τράβηξα νὰ ξαναβρῶ τ᾿ ἀρχαῖα τὰ μονοπάτια,
στὸ πρῶτο μοσκοβόλλημα ἑνὸς ρόδου μακρινοῦ
μοῦ
δάκρυσαν τὰ μάτια
Κωστής Παλαμάς (Ρόδου Μοσκοβόλημα)