Η Πλεκτάνη των Ναυαγίων

Δεν γνωρίζω τι γίνεται τη νύχτα, ή και τη μέρα ακόμη,

στ'άγρια, τα ψηλά βουνά. Ξέρω, όμως, να πω για τα μυστηριώδη

και παράξενα στοιχειά που κατοικούνε μόνα τους

στις κορφές των έρημων λόφων. Ξέρω να πω πολλά για

τις συνήθειες τους, και πώς δεν απομακρύνονται ποτές

από τα σημεία -πάντα τα πιο ψηλά- όπου εδιάλεξαν

για μόνιμη διαμονή τους. Πώς περνώντας ο διαβάτης,

από μακριά ή από κοντά, μεσημέρι για βράδυ, τα διακρίνει,

τα βλέπει, άλλοτε ν'ανεμίζουνε σαν πολεμικά μπαϊράκια,

άλλοτε να παίρνουν σχήματα αλλόκοτα, κατά προτίμησιν

τεσσάρων ξύλων με μια σκεπή από ξερά κλαριά πεύκου,

ίδια με τα τσαρντάκια που στήνουν οι αλβανοί ποιμένες

σαν ήχο φλογέρας. Άλλοτε πάλι ταξιδεύουν σε μακρινά

κι'ανεξερεύνητα πελάγη, επιβαίνοντα πεπαλαιωμένων πετρελαιοφόρων,

πάντοτε δε, υπό ελληνοκαθολικήν σημαίαν,

εις μνήμην βέβαια του θεού Πανός. Κι'έτσι, απλή,

φυσική, λογική, κι'ίσως ακόμη και ψυχαναλυτική συνέπεια

είναι ν'αφήνουν, και τη νύχτα, αναμμένα τα φώτα στα

εργοστάσια, καθώς κι'αυτές τις θεώρατες στίβες σκουπιδιών

και τενεκέδων μεσ'τα χωράφια. Όλα για το μεγάλο

θεό Πάνα. Όμως, τα ηλεκτρικά φώτα είναι τελείως άχρηστα

και μόνο που και που, κι'αυτό σε πολύ αραιά διαστήματα,

χρησιμεύουν να φωτίζουν ακρογιάλια που δέρνει ο άνεμος,

ξύλινες εγκαταλελειμμένες μπαράγκες, φύκια κι'απολιθωμένα

κόκκαλα προκατακλυσμιαίων τεράτων, ως και μαρμάρινες

προτομές αυτοκρατόρων και ποιητών.

Νίκος Εγγονόπουλος (Η πλεκτάνη των ναυαγίων)