Περιμένω

Αλήτεψες τα χρόνια που σε υποπτευόμουνα μονάχα.

Τότες, παραφύλαγες τις αχτίνες του ήλιου

και τις πέρναγες στη βελόνα σου.

Τα σπουργίτια φοβόντουσαν

πως τους κλέβεις τις ώρες τους.

Γελούσες με τη ζήλια τους.

Έπειτα γύρεψες τα ποτάμια

και τις κορφές.

Δε σε προδώσανε - μόνο που

δε σε καταλάβανε.

Και σύ έκλαψες.

Κ'είπες θα γίνεις νοικοκύρης.

Προσπάθησα να σου ξαναθυμίσω

τι ήσουνα.

Σου το μουρμούρησα τις νύχτες΄

σου μπάλωσα τ'άσπρο σου πουκάμισο

με τη βελόνα πούχες περάσει μοναχός.

Μα δε με γνώρισες.

Κι ούτε τον ήλιο αγνάντεψες

πάνω στο ξαναραμένο σου ρούχο.

Μ'ακούς;

Τζιτζίκι γίνηκα στης ελιάς τον κορμό΄

πήρα το δέρμα του τριφυλλιού

για να μη με γνωρίσει το τσιλιτόνι΄

φύτρωσα στο πρωινό σου παραθύρι

δίπλα στην κόκκινη γαρυφαλλιά

- με βλέπεις;

Έλα τώρα, καλέ μου.

Ξαναπάρε καβάλλα το πλατανόφυλλο

και πέρνα το ποτάμι.

Ξανασμίξε τον ίσκιο σου με τ'αγριοπερίστερα.

Μη φοβηθείς.

Ξέρω να περιμένω.

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλλιέξ (Περιμένω)