Τραγούδι το Φθινόπωρο

Φθινόπωρο σ'αγάπησα την ώρα που τα φύλλα

πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,

που βιάζονται τα δειλινά, κ'είναι τα ρόδα μήλα,

κ'είναι τα βράδια μόνα...

Και τώρα στέκω και ρωτώ: ποιά μοίρα και ποιά μπόρα,

καθώς τραβούσα μοναχός το δρόμο της αβύσσου,

παράξενα κι ανέλπιστα να μ'έχει φέρει τώρα

ζητιάνο στην αυλή σου;..

Κι όταν το γιόμα χάνεται κ'η νύχτα κατεβαίνει,

και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,

νάρχουμαι πάλι να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,

- σα μιαν ελεημοσύνη...

Σ'αγάπησα, Φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα

πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά, κ'είναι τα βράδια μόνα...

Μ'αλήθεια, να σ'αγάπησα - η μη είν'η ανατριχίλα

του ερχόμενου χειμώνα;..

Ναπολέων Λαπαθιώτης (Τραγούδι το φθινόπωρο)