Αφιέρωση

Ι

Στις τσουκνίδες και στις πέτρες.

Στην "ακρίβεια των μαθηματικών". Στα μισοφωτισμένα βραδινά τρένα.

Στους χιονισμένους δρόμους κάτω από το άστρο του απείρου.

Πορευόμουν, περιπλανιόμουν. Και οι λέξεις έβρισκαν με δυσκολία

το δρόμο μέσα στη φοβερή σιωπή. - Στις λέξεις της υπομονής

και της σωτηρίας.

ΙΙ

Στην "Παναγία της εσπέρας". Στο μεγάλο πέτρινο τραπέζι στις ευτυχισμένες όχθες.

Σε βήματα που συναντήθηκαν κι ύστερα χώρισαν.

Στο χειμώνα πέρα από τον Άρνο. Στο χιόνι και στα τόσα βήματα.

Στο παρεκκλήσι του Brancacci, όταν νυχτώνει.

ΙΙΙ

Στα νησιώτικα ξωκλήσια.

Στην Galla Placidia. Ο στενοί τοίχοι μετρούν τον ίσκιο μας.

Στα αγάλματα στη χλόη, που, ίσως όπως εγώ, δεν έχουν πρόσωπο.

Σε μια πόρτα στην γκρίζα πρόσοψή σου, πόρτα χτισμένη με τούβλα

στο χρώμα του αίματος, καθεδρικέ ναέ της Valladolid.

Στους μεγάλους πέτρινους περιβόλους.

Σ'ένα paso φορτωμένο νεκρό και μαύρο χώμα.

Στην Αγία Μάρθα του Aglie στο Canavese. Το κόκκινο τούβλο που γέρασε

συλλαβίζοντας τη χαρά του μπαρόκ. Σ'ένα έρημο, έγκλειστο του δάσους παλάτι.

(Σε όλα τα παλάτια αυτού του κόσμου όταν υποδέχονται τη νύχτα.)

Στη διαμονή μου στο Urbin ανάμεσα στο πλήθος και στη νύχτα.

Στον Άγιο Υβ της Σοφίας.

Στους Δελφούς όπου δεκτός ο θάνατος.

Στην πόλη με τους χαρταετούς και τα μεγάλα γυάλινα σπίτια που αντανακλούν τον ουρανό.

Στους ζωγράφους της σχολής του Ρίμινι. Θέλησα να γίνω ιστορικός αγωνιώντας για τη δόξα σας.

Θα ήθελα να αγνοήσω την ιστορία για να υπηρετήσω το δικό σας  απόλυτο.

IV

Και πάντοτε σε κάποιες αποβάθρες της νύχτας, σε πάμπ, σε μια φωνή που λέει

"Είμαι η λάμπα, Είμαι το λάδι".

Σ'αυτή τη φωνή, που έσβησε αναζητώντας εναγώνια την ουσία.

Στο γκρίζο του κισσού κλαδί. Σ'ένα χορό. Σ'αυτές τις δύο αίθουσες,

όποιες κι αν είναι, που κρατούν τους θεούς ανάμεσά μας.

Yves Bonnefoy (Αφιέρωση)