Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Να γράψω, ας πούμε: "Έχει μι'αστροφεγγιά απόψε

και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη".

Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Την εγαπούσα εγώ, και κάπου-κάπου μ'αγάπαγε κι εκείνη.

Χιλιάδες βράδυα, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου.

Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ'τον άσωτο ουρανό.

Μ'αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου-κάπου την αγάπαγα κι εγώ.

Πως να μην τ'αγαπήσεις τα μεγάλα , τα ήμερα μάτια της.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ.

Θα νιώθω ότι την έχω χάσει.

Θ'ακούω την απέραντη νύχτα,

την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην.

Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου

όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι.

Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη

εκείνηνε δεν την αγγίζει...

Έχει μι'αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακριά, άνθρωποι τραγουδάνε.

Μακριά, πέρα.

Πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη εχάθηκε...

Την αναζητάει η ματιά μου, τη γυρεύει παντού.

Την αναζητάει η καρδιά μου, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τ'απαράλλαχτα δέντρα.

Μα από τότε εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα...

Πόσο όμως, Θέ μου, την αγάπαγα τότε.

Πολέμαγε η φωνή μου να βρεί τη ριπή του ανέμου

που θαν της άγγιζε το αφτί.

Με άλλον. Με κάποιον άλλον θα είναι.

Όπως και πρίν τήνε πάρει το φιλί μου.

Η φωνή της, τ'αστραφτερό της σώμα.

Τ'ατελείωτα μάτια της.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα...

Μπορεί όμως και να την αγαπάω.

Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά.

Χιλιάδες βράδυα αφού, όπως και τώρα,

την έσφιγγα στην αγκαλιά μου -

πως να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη εχάθηκε...

Μπορεί νά'ναι αυτός ο τελευταίος καημός

που μου ανάβει εκείνη,

κι αυτοί εδώ οι τελευταίοι στίχοι που γράφω για κείνην εγώ.

Pablo Neruda (Είκοσι ερωτικά ποιήματα, XX)