Ο Θρήνος του Απαιτητικού Ανθρώπου

Στη θέση της νύχτας

Ζητούσε τον ήλιο

Φώναζε να του φέρουν τον ήλιο

Στη μέση καταμεσής

Της νύχτας (που ακούστηκε)

Τον ήλιο (φώναζε)

Τον ήλιο (απαιτούσε)

Τον ήλιο! Τον ήλιο!

Του λέγανε: Τι να τον κάνεις;

Απαντούσε: Το φως

Θέλω να γίνει φως

Στη σκοτεινή αυτή υπόθεση.

Μα ποιά υπόθεση; του λέγανε

Απαντούσε: Στην παλιοϋπόθεση

Την παλιοϋπόθεση της ζωής μου

Θέλω να φωτιστεί εντελώς

Η βρόμικη αυτή υπόθεση.

Του λέγανε: Η ζωή σας;

Δυστυχισμένε δεν έχετε ζωή!

Δεν είχατε ζωή ποτέ σας,

Είχατε τη ζωή των άλλων.

Να μιλάτε γι'αυτό το πράμα

Σαν να'τανε δικό σας

Πόση μα πόση ματαιοδοξία

Σας συμβουλεύω να μην πολυμιλάτε

Αλλιώς θα σας συλλάβουν!

Έλεγε: Αλλάξτε τη συζήτηση

Σας ζήτησα τον ήλιο

Και μου μιλάτε γι'αστυνομία

Του απαντούσανε: Εσείς, εσείς

Το θελήσατε ζητώντας τον ήλιο

Μες στη μέση της νύχτας

Αύριο θα ζητάτε

Τα σκοτάδια το μεσημεράκι!

Γιατί όχι; απαντούσε

Δεν καταλαβαίνω τις ώρες

Δεν ξέρω να υπολογίζω

Δεν μπορώ να συνηθίζω

Το μόνο που ξέρω τώρα

Είναι πως κάνει νύχτα σαν μελάνι

Και στην μελανιασμένη αυτή νύχτα

Α-π-ο-ζ-η-τ-ά-ω τ-ο-ν ή-λ-ι-ο!

Παρ'όλες τις προσπάθειές μας

Δεν μπορέσαμε να του δώσουμε

Την παραμικρότερη σπίθα

Του ηλιακού φωτός

Στη μέση της μαύρης νύχτας

Που τον σκέπαζε ολόκληρο.

Κι αυτός για να μην ενδώσει

Με τα μάτια ορθάνοιχτα

Πάνω σ'ένα τελείως άλλο φως

Ξεψύχησε.

Jean Tardieu (Ο θρήνος του απαιτητικού ανθρώπου)