Χτες ακόμη παιδί που έσκυβε στο πηγάδι

Στον Jose de Almada Negreiros

Προχωράω μπροστά, τίποτα δεν μ'αγγίζει. Είμαι ξένος.

Οι γυναίκες που βγήκαν τρέχοντας στα κατώφλια

μόλις που με είδαν να περνάω.

Είμαι πάντα από την άλλη πλευρά της γωνίας αυτών που

θέλουν να με δουν,

δεν με αγγίζουν μέταλλα και επισμαλτώσεις.

Ω σούρουπο, τι αναμνήσεις!

Χτες ακόμη παιδί που έσκυβε στο πηγάδι,

έβλεπα με χαρά το πρόσωπό μου στα μακρινά νερά.

Σήμερα, άντρας, βλέπω το πρόσωπό μου στα μακρινά νερά του κόσμου.

Αν γελάω είναι γιατί υπήρξα κάποτε

το παιδί που κοίταζε με χαρά το πρόσωπό του στα νερά του πηγαδιού.

Τους νιώθω όλους να'ναι το πετσί μου.

Αγγίζω το μπράτσο μου και είναι εκεί.

Οι νεκροί - αυτοί ποτέ δεν μ'αφήνουν!

Ούτε οι πεθαμένοι, ούτε τα περασμένα μέρη, ούτε οι μέρες.

Και φορές ανάμεσα στο θόρυβο των μηχανών του εργοστασίου

μ'αγγίζει ανάλαφρα στο μπράτσο μια νοσταλγία

και γυρίζω το κεφάλι... και να με στον κήπο του παλιού σπιτιού μου

το παιδί που υπήρξα αγνοώντας κάτω απ'τον ήλιο ποιος θα γινόμουν.

Α, γίνε μητρική,

γίνε γλυκιά και μελαγχολική

Ω, νύχτα όπου με ξεχνάω

καθώς θυμάμαι....

Alvaro de Campos (Το πέρασμα των ωρών, ζ)