Ακούω και τα βουνά ακόμη
πως γελάνε
πάνω και κάτω στις γαλανές πλαγιές τους
και μέσα στο νερό
κλαίνε τα ψάρια
και όλο το νερό
είναι τα δάκρυά τους.
Το νερό ακούω
τις νύχτες που τα πίνω
και η θλίψη έρχεται τόσο υπέροχη
που την ακούω στο ρολόι μου
γίνεται πόμολο στον μπουφέ μου
γίνεται ένα χαρτί στο πάτωμα πεσμένο
γίνεται ένα κορδόνι παπουτσιού
κουπόνι χρήσης πλυντηρίου
γίνεται
καπνός τσιγάρου
που ανεβαίνει σ'ένα παρεκκλήσι με σκοτεινά αμπέλια...
λίγο με νοιάζει
πολύ λίγη αγάπη δεν είναι κι άσχημη
ή πολύ λίγη ζωή
εκείνο που μετράει
πάνω σε τοίχους προσμένει
για τούτο είμαι γεννημένος
γεννήθηκα ρόδα να συνωθώ πέρα στις λεωφόρους των νεκρών.
Charles Bukowski (Εκπλήρωση βαθιάς θλίψης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.