Οι Αράχνες

Στην Οντέτ Μπόστ

Στα σπίτια που πεθαίνουν τα παιδιά

Μπαίνουνε κάτι γέροι

Θρονιάζονται στο διπλανό δωμάτιο

Μ'ένα ραβδί ανάμεσα στα μαύρα γόνατά τους

Ακούν προσεχτικά, κουνανε το κεφάλι.

Κάθε που βήχει το μικρό

Τα χέρια τους κολλάνε στην καρδιά τους

Μεταμορφώνονται σε κίτρινες τεράστιες αράχνες

Σπαράζει ο βήχας στις γωνίες των επίπλων

Υψώνεται ελαφρά σαν πεταλούδα ωχρή

Σκοντάφτει στο ασήκωτο ταβάνι.

Χαμογελάνε αόριστα

Και κόβεται ο βήχας του παιδιού

Οι κίτρινες τεράστιες αράχνες

Κάθονται τρέμοντας

Στις λείες λαβές των ξύλινων

ραβδιών, ανάμεσα στα σιδερένια γόνατα.

Κατόπιν, σαν πεθαίνει το παιδί

Σηκώνονται και φεύγουνε γι'αλλού...

Boris Vian (Οι Αράχνες)