Μπαίνω μέσα και κλείνω το παράθυρο

Μπαίνω μέσα και κλείνω το παράθυρο.

Μου φέρνουν ένα κερί και με καληνυχτίζουν,

Κι η φωνή μου είναι χαρούμενη λέγοντας καληνύχτα.

Μακάρι η ζωή μου να ήταν πάντα έτσι:

Η μέρα γεμάτη ήλιο, ή γλυκαμένη απ'τη βροχή,

Ή και με κατακλυσμούς, σαν να'ταν η συντέλεια του κόσμου,

Το βράδυ ήρεμο, κι αυτοί που περνούν,

Κοιτάζοντας μ'ενδιαφέρον το παράθυρο.

Η τελευταία ματιά του φίλου κάτω απ'την ηρεμία των δέντρων,

Κι ύστερα, το παράθυρο κλειστό, το κερί αναμμένο,

Χωρίς να διαβάζω τίποτα, ούτε να σκέφτομαι τίποτα,

Ούτε να κοιμάμαι.

Να νιώθω τη ζωή να τρέχει μέσα μου,

Όπως ένα ποτάμι στην κοίτη του.

Κι απέξω μια απέραντη σιωπή, όπως αυτή

Ενός θεού που αποκοιμήθηκε.

Alberto Caeiro (Ο Βοσκός των Προβάτων, XLIX)