Σελίδες

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

Το αγοράκι της μαμάς του

Αφημένο μοναχό στον κάμπο,
Όπου η αύρα η θερμή τώρα γλυκαίνει,
Με σφαίρες τώρα στο κεφάλι
-δυο, τη μια δίπλα στην άλλη-
Εκεί, νεκρό κείτεται τώρα και παγώνει.

Τη στολή του το αίμα λεκιάζει.
Με τα χέρια απλωμένα κείτεται,
Ωχρό, ξανθό, με σταγγισμένη όλη τη δύναμή του,
Με κενό βλέμμα,
Τυφλό τους ουρανούς κοιτάζει.

Τόσο μικρούλης! Πόσο νέος έφτασε εδώ!
Πόσων χρονών θα ήταν, άραγε;
Ένας μοναχογιός, που η μάνα του
"Το αγοράκι της μαμάς του" θα το έλεγε
Κι έτσι το λέει ακόμα.

Από την τσέπη του έχει γλιστρήσει
Μια μικρή ταμπακιέρα.
Δώρο της μάνας του. Άθικτη έμεινε
Εκεί, όπως έπεσε.
Για εκείνον, όμως, άχρηστη είναι πια.

Από την άλλη τσέπη, ξεπροβάλλει
Την άκρη του σαν ν'ανεμίζει,
Ένα μαντίλι με σιρίτι,
Λευκό ακόμα... Δώρο απ'τη γριά υπηρέτρια
Που γύρω στο λαιμό του, του το φόρεσε.

Στο σπίτι του προσεύχονται ακόμα:
"Γύρισε γρήγορα, με το καλό, κοντά μας!"
(Ω δίχτυα που η Αυτοκρατορία στήνει!)
Το αγοράκι της μαμάς του
Νεκρό κείτεται εκεί πέρα και σαπίζει.

Fernando Pessoa (Το αγοράκι της μαμάς του)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.