Ο αυτοαγαπώμενος συγγραφέας αφιερώνει τούτες τις γραμμές στον εαυτό του

Δυο φράσεις

σα δυο χτυπήματα βαριά:

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι - τα του Θεού τω Θεώ.

Όμως εγώ

τέτοιος που είμαι

που να χωθώ,

ποια μονιά τάχα μου προορίστηκε;

Αν ήμουνα

μικρός

σαν το μεγάλο ωκεανό,

στ'ακροδαχτύλια των κυμάτων μου θα υψωνόμουν,

με την παλίρροια μου να χαϊδεύω τη σελήνη.

Που να'βρω εγώ την ερωμένη εκείνη

που να'ναι στα δικά μου μέτρα;

Δε θ'άντεχε σ'αυτόν το μικροσκοπικό ουρανό.

Αν ήμουνα φτωχός σαν ένας

εκατομμυριούχος.

Αλλά η ψυχή τα χρήματα χλευάζει:

πάντα ένας κλέφτης κατοικεί εκεί μέσα ακόρεστος.

Για την αφηνιασμένη ορδή των επιθυμιών μου,

όλων των Καλιφορνιών δε θα'φτανε ο χρυσός.

Εάν αδέξια ήταν η γλώσσα μου, καθώς

του Δάντη

ή του Πετράρχη!

Σκέψου, ν'ανάβει την ψυχή του μοναχά για μιαν,

όλους τους στίχους του για κείνην να ξοδεύει!

Τα λόγια μου

κι ο έρωτάς μου

είναι μια αψίδα θριάμβου, να:

κάτω της σε μεγάλη ακολουθία

παρελαύνουν ατελείωτη σειρά

οι ερωμένες όλων των αιώνων.

Αν ήμουν σιωπηλός

καθώς ο κεραυνός

μ'ένα μονάχα βρυχηθμό,

θα τράνταζα την ετοιμόρροπη της γης μονή.

Μα αν η πελώρια μου φωνή

ουρλιάξει μ'όλη της τη δύναμη,

τότε συστρέφοντας τα πύρινά τους χέρια οι κομήτες

απ'την απελπισία τους θα συντρίβονταν.

Αν των ματιών μου οι ακτίνες κατατρώγανε τη νύχτα,

αν ήμουνα θαμπός

όπως ο ήλιος!

Δουλειά δικιά μου

να ποτίζω με φως

τον αχαμνό κόρφο της γης, δω χάμου.

Θα περάσω

σέρνοντας τον τεράστιον έρωτά μου.

Απο ποια νύχτα,

έξαλλη,

πυρετική,

ποιοι Γολιάθ μ'έχουν συλλάβει

τόσον μεγάλον

κι ανώφελον τόσο;

Влади́мир Влади́мирович Маяко́вский(Ο αυτοαγαπώμενος συγγραφέας αφιερώνει τούτες τις γραμμές στον εαυτό του)