Σονέτο

Ό,τι θυμόμουνα ακόμα απ'τα παλιά της

Ήταν φλοίσβοι νερού ή ενός δάσους

Έξω από το παράθυρο, μα σύντομα αποκοιμήθηκα

Και για πολύ καιρό έλειπα ξαπλωμένος μέσα στα μαλλιά της.

Κι έτσι από αυτήν δεν ξέρω τίποτα άλλο πέρα από, ολότελα καταστραμένο απ'τη νυχτιά

Κάτι απ'τα γόνατα της, απ'το λαιμό της όχι και πολλά

Μυρωδιά από άλατα μπάνιου στα ολόμαυρα μαλλιά της

Κι ό,τι γι'αυτήν είχα ακούσει πιο μπροστά.

Μου λένε πωε ξεχνά κανείς γοργά το πρόσωπο της

Γιατί ίσως πάνω του διακρίνει με διαφάνεια κάτι τι

Που είναι άδειο σαν άγραφο χαρτί.

Είπανε ακόμα ότι η μορφή της λαμπερή δεν ήταν

Ήξερε η ίδια πως όλοι την ξεχνούν

Κι αν διάβαζε ακόμα τούτα'δω, η ίδια δεν θ'αναγνώριζε ποιαν αφορούν.

Bertolt Brecht (Σονέτο)