Η Κόρη

Δεν είχε τίποτ'άλλο για να αντισταθεί - δεκαοχτώ χρονώ κορίτσι -

μόνο δυο χέρια λιγνά, πολύ λιγνά, ένα φόρεμα μαύρο,

τη θύμηση απο'να ψωμί πολύ προσεχτικά μοιρασμένο

κι αυτό που λέγαμε ¨πατρίδα¨ κρυφά μιλημένο τις νύχτες.

Όταν τη έριξαν μες στο σκοτάδι, δεν είχε φωνή να μιλήσει.

Τ'άλλα κελιά δεν την ακούσανε. Μονάχα το πουλί της Περσεφόνης

της έφερε σ'ένα μαντίλι λίγους σπόρους ροδιού` και τα παιδιά

τη ζωγραφίσαν στα μαθητικά τετράδια τους, κάτω απ'τη λάμπα,

μια μικρή Παναγιά σε μια καρέκλα λαϊκού καφενείου

με πολλά ψάρια και πουλιά στους ώμους και τα γόνατα της.

Γιάννης Ρίτσος (Η Κόρη)