αργό, ομοιόμορφο όνειρο τις δένει.
Αρμονισμένη χορωδία, κρυφός κρουνός,
της γης πράσινη ρέμβη, ωκεανός.
Μα ούτε στο δάσος μέσα να ξεχάσω δεν μπορώ
ένα ποτάμι ξένο, δίπλα στο θολό νερό,
όπου σα δάχτυλο μαναχό, αδιάλλακτη στη μοίρα,
όρθια με τους ανέμους κουβεντιάζει μια φιλύρα.
Στον ουρανό ευδιάκριτα, τα λίγα φύλλα ανάρια.
Α, μοναξιά, πόσο η φωνή σου ηχεί καθάρια!
Илья́ Григо́рьевич Эренбу́рг (Ρίζες του δάσους)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.