έτσι θα'ρθει ο καιρός που θ'ανοίξω το παράθυρο και
θα χαιρετήσω τα χαμένα καράβια.
¨για ποιό ταξίδι ονειρευτό¨ όπως έλεγε νέος, σχεδό παιδί,
ένας φίλος μου ποιητής -
ά, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μας πέθαναν
κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν
ξαναβρήκαμε το δρόμο
με τα ρολόγια σταματημένα στη μοναδική ώρα:
την ώρα που αργήσαμε
κι ο ταχυδρόμος που κουράστηκε κι έριξε όλα τα γράμματα στον υπόνομο,
ίσως εκεί να ήταν η απάντηση κι εγώ γιατί δεν γυρίζω πίσω,
ποιός με κρατάει σ'αυτήν την ηλικία
γράφοντας μακροσκελή ποιήματα σαν παρατεταμένα
σινιάλα στην υστεροφημία
κι αν φοβάμαι την νύχτα δεν είναι οι τύψεις ή τα φαντάσματα
αλλά αυτή η απειλητική ευωδία των ρόδων που ερημώνει τα προάστια -
πρέπει να'σαι προικισμένος για τη δυστυχία...
Τάσος Λειβαδίτης (Γράμματα στον υπόνομο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.