Κάτοχοι του χτες

Ξέρω πως έχασα τόσα πράγματα που δε θα μπορούσα να τα

καταγράψω και αυτές οι απώλειες είναι, τώρα πια, ό,τι

μου ανήκει. Ξέρω ότι έχασα το κίτρινο και το μαύρο και

σκέφτομαι αυτά τα άπιαστα χρώματα όπως δεν τα σκέφτονται

αυτοί που βλέπουν. Ο πατέρας μου πέθανε και

πάντα στέκει στο πλευρό μου. Όποτε θέλω να μελετήσω

στίχους του Σουίνμπερν, το κάνω, μου λένε, με τη φωνή

του. Μόνο ό,τι έχει πεθάνει είναι δικό μας, μόνο αυτό

που χάνουμε μας ανήκει. Το Ίλιον υπήρξε, όμως το Ίλιον

παραμένει στο εξάμετρο που το θρηνεί. Το Ισραήλ

υπήρξε όταν ήταν μια παμπάλαιη νοσταλγία. Το κάθε

ποίημα, με τον καιρό, είναι μια ελεγεία. Δικές μας είναι

μονάχα οι γυναίκες που μας άφησαν, και που δεν είναι

δεμένες με της βραδιάς την αγωνία, τους πανικούς και 

την τρομοκρατία της ελπίδας. Δεν υπάρχουν παράδεισοι

άλλοι από τους χαμένους παραδείσους.

Jorge Luis Borges (Κάτοχοι του χτες)