1982

Ένας σωρός σκόνη σχηματίστηκε στο βάθος του ραφιού,

πίσω από τα βιβλία. Τα μάτια μου δεν τον βλέπουν.

Υπάρχει ένας ιστός αράχνης στην αφή μου.

Δεν είναι παρά μια υποδεέστερη πλευρά του ιστού που

αποκαλούμε παγκόσμια ιστορία ή κοσμική εξέλιξη.

Είναι μέρος του ιστού που περιβάλλει άστρα, αγωνίες,

αποδημίες, ταξίδια, φεγγάρια, πυγολαμπίδες, αγρυπνίες,

τραπουλόχαρτα, αμόνια, την Καρθαγένη και τον Σαίξπηρ.

Επίσης μέρος του ιστού είναι αυτή η σελίδα,

που δε φτάνει να γίνει ποίημα,

και το όνειρο που είδες ξημερώματα και που ξέχασες κιόλας.

Τελειώνει κάπου αυτός ο ιστός; Ο Σοπενχάουερ τον θεωρούσε

τόσο παράλογο όσο και τις μορφές ή τα λιοντάρια που

βλέπουμε στους σχηματισμούς του σύννεφου.

Τελειώνει κάπου αυτός ο ιστός; Αν ναι,

το τέρμα του δε θα μπορούσε να αφορά την ηθική,

εφόσον η ηθική είναι μια ψευδαίσθηση των ανθρώπων και όχι

των ανεξιχνίαστων θεοτήτων.

Ίσως ο σωρός αυτός της σκόνης δεν είναι λιγότερο χρήσιμος

για τις επιδιώξεις του ιστού απ'ό,τι τα πλοία που επιβάλλουν

μια αυτοκρατορία ή απ'ό,τι η ευωδία ενός λουλουδιού.

Jorge Luis Borges (1982)