The Unending Rose

Στα πεντακόσια χρόνια της Εγίρας

η Περσία απο τους μιναρέδες της κοιτούσε

να εισβάλλουν τα κοντάρια της ερήμου

και ο Αττάρ, στη Νισαπούρ, κρατούσε ένα τριαντάφυλλο

και του'λεγε σιωπηλά, σαν να'ταν σκέψεις

και όχι προσευχές, τα λόγια τούτα:

-Η ακαθόριστη σφαίρα σου είναι μες στην παλάμη μου.

Ο καιρός μας κυκλώνει και τους δυο και μας προσπερνάει

αυτό το απόβραδο μέσα σε κάποιον ξεχασμένο κήπο.

Το λιγοστό σου βάρος είναι νοτισμένο στον αέρα.

Η αδιάκοπη παλίρροια της ευωδίας σου

απλώνεται στο γέρικο μου πρόσωπο που σκοτεινιάζει

κι όμως, σε ξέρω πιο καλά κι απ'το παιδάκι

που θα σε δει για μια στιγμή,

ανάμεσ'απ'τα πέπλα κάποιου ονείρου του

ή εδώ, στον κήπο αυτό, ένα πρωινό.

Θα μπορούσες να'χεις την ασπράδα του ήλιου

τα χρυσαφικά της σελήνης ή την πορφυρένια

δύναμη του ξίφους ύστερα απ'τη νίκη.

Εγώ είμαι τυφλός και τίποτα δεν ξέρω. Το καθετί

είναι χιλιάδες πράγματα μαζί. Είσαι μουσική

είσαι ποτάμια, άγγελοι, παλάτια, ουρανοί,

αχανές και αέναο, μυστικό τριαντάφυλλο,

που θα προσφέρει ο Κύριος στα νεκρά μου τα μάτια.

Jorge Luis Borges (The Unending Rose)