Όταν ανοίγει ο καιρός

Μεγάλη λίμνη σαν πιατέλα.

Και πάνω σύννεφα σφιχτά`

σαν πλήθος στήθη μαζεμένα,

και σαν παγόβουνα λευκά.

Το φως μικραίνει, μεγαλώνει,

στο δάσος χρώματα σκορπά:

Μια φλέγεται, μια σκιές μαυρίζουν,

και το κρατούν μες στην καπνιά.

Σαν φεύγουν της βροχής οι μέρες,

σαν να'χει ουρανός γιορτή,

τα νέφη διώχνει το γαλάζιο,

σκιρτά η χλόη χαρωπή.

Σιγεί τ'αγέρι, όλ'αλλάζουν.

Ο ήλιος χύνεται στη γη.

Τα πρασινόφυλλα πώς φέγγουν!

Εκόνα σ'έγχρωμο γυαλί.

Απο ναών τοιχογραφίες,

στο χάος χάσκοντας, κοιτούν

τρεμίζοντας παπάδες, τσάροι,

και μοναχοί που αγρυπνούν.

Λες μπήκε στο ναό η γη μας,

και μέσα από το γυαλί,

τη μακρινή της χορωδίας

ν'ακούω μοιάζει τη φωνή.

Борис Леонидович Пастернак (Όταν ανοίγει ο καιρός)