κ’ ἐκεῖνα πάνω σέ ἄλλα. Τά θεμέλια τους
κρατιοῦνται πάνω στά κεφάλια ὄρθιων ἀγαλμάτων, δίχως χέρια.
Ἔτσι, ὅσο χαμηλά, στόν κάμπο, κάτω ἀπ’ τίς ἐλιές, κι ἄν ἀπαγγιάζουν τά καλύβια μας,
μικρά, καπνισμένα, μέ μιά στάμνα μονάχα πλάι στήν πόρτα,
θαρρεῖς πώς μένεις στά ψηλά, καί σοῦ φέγγει ὁλοτρόγυρα ὁ αγέρας
ἤ κάποτε θαρρεῖς πώς εἶσαι ἔξω ἀπ’ τά σπίτια, πώς δέν ἔχεις
κανένα σπίτι, καί πορεύεσαι ὁλόγυμνος,
μονάχος κάτω ἀπὅναν οὐρανό τρομαχτικά γαλάζιο ἤ ἄσπρο,
κ’ ἕνα ἅγαλμα, καμιά φορά, ἀκουμπᾶ ἐλαφρά τό χέρι του στόν ὦμο σου.
Γιάννης Ρίτσος (Προοπτική)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.