Καρκίνος

Και μονομιάς όλα ξεμάκρυναν - μορφές, τα δέντρα, η θάλασσα,

πράγματα, γεγονότα, η ποίηση, - πέρα, πιο πέρα,

σε μιαν αντίπερα όχθη - τά'βλεπε, δεν τά'βλεπε. Εκείνα

έφυγαν τάχα και τον άφησαν ή αυτός; Ο θάνατος

ακίνητος, τον κατοικούσε ως την άκρη των νυχιών. Τίς νύχτες

άκουγε την πελώρια εκείνη ακινησία εντός του. Ωστόσο,

πριν απ'τον ύπνο και μετά το ξύπνημα, εξακολουθούσε

να πλένει ταχτικάτα δόντια του με το παλιό, μαδημένο βουρτσάκι,

δείχνοντας άσπρο, βέβαιο, καθαρό, το τελευταίο χαμογελό του.

Γιάννης Ρίτσος (Καρκίνος)