Σελίδες

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Το τραγούδι του Αλμπατρός (Μπουρεβέστνιχ)

Απ'της θάλασσας τα πλάτια τ'ασπρομάλλικα από πάνω
ο τρελοβοριάς μαζώνει τη βαριά τη συννεφιά.
Κι απ'ανάμεσα απ'το κύμα και το σύγνεφο προβάλλει
προμηνώντας το μπουρίνι, μαύρη μια αστραπή ολόιδιος
το πουλί, ο αλμπατρός.
Πότε αγγίζοντας το κύμα, πότε ορμώντας μες στα νέφη
ίδιο βέλος, ξεφωνίζει κι αφουγκράζονται τα νέφη τη χαρά
μες στην κραυγή του τη γεμάτη αντρειωσύνη.
Μες σε τούτη την κραυγή του είναι η δίψα για την μπόρα.
Είναι η φλόγα και το πάθος, είναι η δύναμη του μίσους,
είναι η πίστη για τη νίκη.
Τρέμουν μπρος στην μπόρα οι γλάροι, και φοβούνται και στενάζουν
γυροφέρνουν και ζητάνε, ως και στο βυθό ακόμα του πελάγου να κρυφτούν,
την απέραντη τους φρίκη μπρος στη μπόρα για να κρύψουν.
Και τα κολιμπρί κι εκείνα τρέμουν και βαριαστενάζουν,
δεν μπορούν αυτά να νιώσουν την απόλαυση της μάχης,
η βροντή των χτυπημάτων τα τρομάζει.
Ο κουτός πιγκουίνος κρύβει φοβισμένος μες στους βράχους,
το δειλό γεμάτο ξύγκι χοντροκάμωτο κορμί του.
Και μονάχα γυροφέρνει απ'της θάλασσας επάνω τον αφρό
περηφάνια ολογεμάτος, λεύτερος κι ευτυχισμένος
ο γενναίος αλμπατρός.
Όλο πιο πολύ τα νέφη κατεβαίνουν και μαυρίζουν,
κι όλο πιο πολύ πετιούνται και χτυπάν και τραγουδάνε,
τ'άσπρα κύματα ζητώντας να δεχτούν τον κεραυνό.
Και βροντάει, και μπουμπουνίζει. Και σ'αφρούς και μίσος μέσα
η πικροθάλασσα μαλώνει με τον άγριο το βοριά.
Κι ο τρελοβοριάς αρπάζει στη γερή του την αγκάλη
τα κοπάδια των κυμάτων,
και τα ρίχνει μ'άγριο μίσος και μ'οργή πάνω στους βράχους
και τσακίζει και συντρίβει σε σταγόνες και σε σκόνη,
το σμαράγδινό τους όγκο.
Ο αλμπατρός κραυγάζει μόνος,
μαύρο βέλος ολόιδιος κι αστραπή μαυροντυμένη
διαπερνάει τα νέφη, σχίζει των κυμάτων τον αφρό.
Να, σαν δαίμονας πετάει υπερήφανος κι ωραίος,
μαύρος δαίμονας της μπόρας`
πότε κλαίει, πότε γελάει...
Με τα σύννεφα γελάει, κλαίει απ'την πολλή χαρά του...
Μέσα στης βροντής το μίσος νιώθει ο δαίμονας κι ακούει
προ πολλού την κούραση της
και πιστεύει πως τον ήλιο δεν θα κρύψουνε τα νέφη
όχι, δεν θα τόνε κρύψουν.
Κι ο βοριάς φυσάει, και βογγεί η βροντή κι ο κεραυνός...
Σε γαλάζιες φλόγες μέσα λαμπαδιάζουν τα κοπάδια των συννέφων
απ'της θάλασσας την άβυσσο απο πάνω.
Πιάνει η θάλασσα τα βέλη τα πυρά της αστραπής
μες στο χάος το υγρό της να τα σβήσει,
σα φλογάτα φίδια τρέχουν μες στη θάλασσα και σβήνουν
τις ανταύγειες τις χρυσές τους.
Το μπουρίνι! Το μπουρίνι!
Θα'ρθει γρήγορα, θε να'ρθει!
Είναι ο αλμπατρός, που μόνος μες στις αστραπές γυρνώντας
και στο μίσος των κυμάτων
ξεφωνίζει,
προμηνώντας τον προφητικό το λόγο:
Ας ξεσπάσει... Δυνατότερα ας ξεσπάσει
το μπουρίνι...

Максим Горький (Το τραγούδι του Αλμπατρός(Μπουρεβέστνιχ))

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.