Χάρης 1944

Ἤμασταν ὅλοι μαζὶ καὶ ξεδιπλώναμε ἀκούραστα τὶς ὧρες μας

Τραγουδούσαμε σιγὰ γιὰ τὶς μέρες ποὺ θὰ ῾ρχόντανε

 φορτωμένες πολύχρωμα ὁράματα 

Αὐτὸς τραγουδοῦσε, σωπαίναμε, ἡ φωνή του

 ξυπνοῦσε μικρὲς πυρκαγιὲς

Χιλιάδες μικρὲς πυρκαγιὲς ποὺ πυρπολοῦσαν τὴ νιότη μας

Μερόνυχτα ἔπαιζε τὸ κρυφτὸ μὲ τὸ θάνατο 

σὲ κάθε γωνιὰ καὶ σοκάκι

Λαχταροῦσε ξεχνώντας τὸ δικό του κορμὶ νὰ χαρίσει

στοὺς ἄλλους μίαν Ἄνοιξη.

Ἤμασταν ὅλοι μαζὶ μὰ θαρρεῖς πῶς αὐτὸς ἦταν ὅλοι.

Μιὰ μέρα μᾶς σφύριξε κάποιος στ᾿ ἀφτί: «Πέθανε ὁ Χάρης»

«Σκοτώθηκε» ἢ κάτι τέτοιο. Λέξεις ποὺ τὶς ἀκοῦμε κάθε μέρα.

Κανεὶς δὲν τὸν εἶδε. Ἦταν σούρουπο. 
Θά ῾χε σφιγμένα τὰ χέρια ὅπως πάντα

Στὰ μάτια του χαράχτηκεν ἄσβηστα ἡ χαρὰ 

τῆς καινούριας ζωῆς μας

Μὰ ὅλα αὐτὰ ἦταν ἁπλὰ κι ὁ καιρὸς εἶναι λίγος. 

Κανεὶς δὲν προφταίνει.

...Δὲν εἴμαστε ὅλοι μαζί. Δυὸ τρεῖς ξενιτεύτηκαν

Τράβηξεν ὁ ἄλλος μακριὰ μ᾿ ἕνα φέρσιμο ἀόριστο

κι ὁ Χάρης σκοτώθηκε

Φύγανε κι ἄλλοι, μᾶς ἦρθαν καινούριοι, γεμίσαν οἱ δρόμοι

Τὸ πλῆθος ξεχύνεται ἀβάσταχτο, ἀνεμίζουνε πάλι σημαῖες

Μαστιγώνει ὁ ἀγέρας τὰ λάβαρα. 

Μὲς στὸ χάος κυματίζουν τραγούδια.

Ἂν μὲς στὶς φωνὲς ποὺ τὰ βράδια τρυποῦνε ἀνελέητα τὰ τείχη

Ξεχώρισες μία: Εἶν᾿ ἡ δική του. Ἀνάβει μικρὲς πυρκαγιὲς

Χιλιάδες μικρὲς πυρκαγιὲς ποὺ πυρπολοῦν 

τὴν ἀτίθαση νιότη μας

Εἶν᾿ ἡ δική του φωνὴ ποὺ βουίζει στὸ πλῆθος 

τριγύρω σὰν ἥλιος

Π᾿ ἀγκαλιάζει τὸν κόσμο σὰν ἥλιος 

            ποὺ σπαθίζει τὶς πίκρες σὰν ἥλιος

Ποὺ μᾶς δείχνει σὰν ἥλιος λαμπρὸς τὶς χρυσὲς πολιτεῖες

Ποὺ ξανοίγονται μπρός μας λουσμένες 

στὴν Ἀλήθεια καὶ στὸ αἴθριο τὸ φῶς.

Μανόλης Αναγνωστάκης (Χάρης 1944)