Τα χέρια σου

Ἀκούω τὴ γλώσσα ποὺ λαλοῦν τὰ δυό σου χέρια-ὦ χέρια!

καθὼς σιγοσαλεύουνε λευκά,

στὸν Πύργο τῆς ἀπελπισιᾶς κρυμμένα περιστέρια

ἀπὸ μακριὰ τὰ ξαγναντῶ, σύμβολα εἰρηνικά.

Μιλοῦνε, δὲ μιλοῦν; Ἀχεῖ βαθιὰ μέσ᾿ στὴν καρδιά μου

χαιρέτισμα ἑνὸς ρόδου στοὺς γκρεμούς.

Λάμπουν, δὲ λάμπουνε; Τραβάει μαγνήτης τὴ ματιά μου,

ἀνατολὴ τοῦ αὐγερινοῦ στοὺς σκοτεινοὺς χαμούς.

Ξανοίγω τὴν ἀγνώριστην ἀγάπη μου κλεισμένη

στὸ κρίνο τῶν μπλεγμένων σου χεριῶν

καὶ πλέκω τὄνειρο γλυκό. Μὴ μὲ κοιτᾶς, πληθαίνει

στὴ σκοτεινιὰ τὸ χρυσὸ φῶς τῶν πλάνων ἀστεριῶν.

Μαρία Πολυδούρη (Τα χέρια σου)